De tijd vliegt voorbij

Op dit moment dat ik een begin maak aan deze blog verlang ik meer naar huis dan ik ooit heb gedaan in deze periode dat ik nu hier zit. Denk je voor even, een half jaar, misschien lieve collega’s aan te treffen die je heel graag willen steunen in voor- en tegenspoed. Maar nee hoor. Vanavond is die droom voor eens en altijd in één keer uit elkaar gespat. Wordt je daar met 5 man bij hoofd en benen vastgepakt en regelrecht onder een koude douche gezet met kleren en al aan. Zonder dat daar enige aanleiding voor is. Maar mijn wraak zal erg zuur zijn: Fennande, Eline, Kristine, Diane, Wilma en Anne-Marije!! Allereerst dat ik zeker hier nog 3 maanden zal blijven.

Zoals jullie al uit mijn inleiding opgemerkt hebben, heb ik het hier nog steeds reuze naar mijn zin. De tijd vliegt echt voorbij. En natuurlijk geniet ik nog elke dag met volle teugen. Ook van het hier in Afrika zijn. Elke dag kom je er zeker mee in aanraking dat je zegt: ‘Ja dat is echt Afrika’. Bijvoorbeeld, dat je elke week de kans heb om tegen een muur van koeien aan te lopen als we van het terrein wegrijden naar de grote weg . En dan rijst bij je echt de vraag hoe je hier doorheen moet komen. Als je met de kinderen in de auto zit beginnen die gelijk te gillen en op de claxon te drukken maar dat helpt niet echt. Je moet gewoon doorrijden en hopen dat ze dan toch voor je uit de weg willen gaan. En vaak gebeurt dat dan ook wel na enige tijd en dan kan je toch nog door een haag van koeien je weg verder vervolgen. Niet te hard natuurlijk want voor je het weet springt er weer een koe voor je motorkap voorbij die denkt weer even voorrang te hebben.
Of een vrachtwagen zien rijden met allebei zijn gevarenlichten aan omdat zijn gewone lichten het niet meer doen.
Nu in de winter, juni/ juli de regenmaanden, hebben we het al een paar keer meegemaakt dat er één dag of meerdere dagen van heftige regenval naar beneden gekomen is. En ik maar denken dat het in Nederland kan regenen. Nou ik ben er inmiddels wel achter dat als het hier eenmaal regent het dan ook niet snel zal stoppen. En voor je het weet staat alles blank. Een dag later moet je ook niet door de townships rijden want dan zie je overal beekjes of kleine watervalletjes ontstaan naast de weg waar anders een geul was. Of een omweg te moeten nemen naar de kerk omdat een kruispunt helemaal onder water ligt en er zeker 15 cm water ligt op het kruispunt.

Ook hier het werk in Goeie Hoop staat echt niet stil. Vooral als de kinderen naar school zijn is het overdag rustig en denk je dat je taken altijd hetzelfde zijn maar toch is dat niet zo. Zoals het ’s ochtends zorgen voor de baby’s. Het is steeds een uitdaging om de kids bezig te houden zonder dat ze ruzie maken of dingen van elkaar afpakken. Want natuurlijk als de één wat heb wil de ander het ook hebben ook al staat er een volle doos met speelgoed naast hun. En dan niet na de 1e of 2e keer luisteren naar Auntie Anja. Nee toch elke keer proberen om het af te pakken. Dan gaat de één huilen en de ander kijkt naar Auntie of ze er wat van gaat zeggen. Het blijft een leuk ‘spelletje’. Auntie Anja zou dan eigenlijk natuurlijk streng op moeten treden maar eerst moet ik mezelf heel erg inhouden om niet te gaan lachen en mijn glimlach verbergen waarna ik de kinderen maar weer even uit elkaar haal.
Ook is het heel erg leuk om te zien nu de jongste, die 1,5 – 2 jaar zijn zichzelf ontwikkelen. Je ziet ze groter worden. Ook in het praten zie je steeds meer vooruitgaan. Heel vaak in de goede zin is het erg leuk hoe bijdehand ze kunnen reageren. Zoals ons nazeggen als we een kind terechtwijzen en zeggen: ‘Don’t do that’ of ‘leave it’. Dan hoor uit een kindermondje: ‘Don’t do that R.’ of ‘leave it R.’ Geweldig gewoon. Dan is het heel moeilijk om niet te gaan lachen.

Wij zijn al een paar keer zelf lekker even naar het strand geweest om daar uit te kunnen waaien en om er even uit te zijn. Vaak hoor je dan als je weggaat van de kinderen of ze mee mogen. Nou een paar weken terug hadden we dan belooft om op zaterdagmiddag naar het strand te gaan. Het zou die dag goed weer zijn want het is en blijft toch winter én natuurlijk kinderen. Ze willen wel nat worden dan en lekker het water ingaan. En met zulk werk. Al heel snel waren de kinderen uit de auto geklommen en renden het strand op om naar het water te gaan. Ondanks dat we hadden gezegd dat ze niet helemaal het water in mochten gaan was het niet te voorkomen dat er een aantal kinderen al snel erg nat waren. Ze waren of geduwd of gestruikeld en in het water terechtgekomen. Voor ons was het opletten geblazen dat de kinderen niet te ver het water in zouden gaan. Maar ze hadden heel veel plezier en dat is het belangrijkste. Buiten de ritten van en naar school toe komen de kinderen zelf niet veel buiten de poorten van Goeie Hoop dus zo’n uitje naar het strand is een feest. Na een uurtje zaten er een aantal kinderen te bibberen van de kou op het strand met een laken om zich heen. Er werd besloten om alvast met 1 auto terug te gaan met de kleinste en natste kinderen om te voorkomen dat ze ziek zouden worden. De zon was al minder gaan schijnen en de wind ging ook wat harder waaien. Met de oudere kinderen bleef ik nog even achter op het strand. We deden een bal spel en ondertussen probeerde een jongen 1 voor 1 de auntie’s in het water te krijgen. Als wij verdiept waren in het spel probeerde hij ons ongemerkt te benaderen om ons op te pakken en zo dicht mogelijk bij het water te komen. Ondanks dat hij erg sterk was scheelde het soms erg weinig of het was hem gelukt. Hij kon lekker zijn energie kwijt. Maar als verrassing lukte het ons om met z’n vieren, als auntie’s, hem op te pakken bij benen en armen en hem zo in het water te krijgen. Het was uiteindelijk een hele fijne middag.

De laatste tijd zijn er, tegen onze verwachtingen in, kinderen bijgekomen bij Goeie Hoop. Het zijn kinderen uit 2 verschillende gezinnen die hier al eerder gewoond hebben. Maar die terug zijn geplaatst omdat de omstandigheden thuis waren verbetert en ze zouden ondersteunt worden vanuit Goeie Hoop. Helaas was dit niet van blijvende aard en was de situatie verslechterd. Bij het ene gezin kon de moeder de zorg voor haar 3 kinderen niet meer aan. Zeker niet nu ook de winter voor de boeg staat. Dan valt het niet mee om te leven in een krotje in de bergen, met 1 ruimte om in te leven, eten en slapen en waar het bij slecht weer koud en nat is. Heel vaak als ik langs of in de krottenwijken rijd, met slecht weer, moet ik daar heel vaak aan denken. En dan ben ik toch wel heel erg dankbaar dat wij een goed huis hebben met een dak boven ons hoofd, een eigen bed, genoeg kleding en eten. Deze kinderen kende ik al omdat ze de eerste week dat ik hier was er nog waren. De 2 oudste meisjes waren blij om terug te zijn en waren al, naar mijns inziens, snel weer gewend. Ook met de andere meiden. Maar het jongste jongetje had het wat moeilijker. Hij was ook heel erg verlegen. Terwijl ik hem heb leren kennen als iemand met een hele grote glimlach die heel snel je hart gestolen heeft. Ook de dagen erna was het weer erg wennen voor hem om hier te zijn. Hij kon heel stil bij je zitten en zomaar voor zich uit kijken. Of hij zei het ook dat hij heel graag naar huis wilde en zijn moeder miste. Dat zijn echt de minder leuke momenten maar ook de momenten dat je hem stevig in je armen neemt en hem een dik drukkie geeft. Ook het wennen aan het leven hier bij Goeie Hoop kon je merken dat hij daar aan moest wennen. Eén keer was hij buiten aan het spelen en moest hij naar toilet. Dit wilde hij in een hoekje van de tuin doen. Misschien was hij dat thuis wel gewend om dat af en toe gewoon buiten te doen.
De andere kinderen waren ook 2 meisjes en 1 jongetje. Deze waren vlak voordat wij kwamen weer terug naar huis gegaan. Maar helaas moeder werd het huis uit gezet. En de kinderen werden hier weer gebracht. Moeder beloofde om de maandag erna kleding te brengen, maar helaas moeder heeft zich niet meer hier laten zien. 1 van de meisjes zei het nog tegen mij dat haar moeder niet geweest was en dat ze niet deed wat ze beloofd had.

Verder is het de laatste tijd erg druk geweest met verjaardagen die gevierd zijn en dat is elke keer weer een feest. Of het nu van kinderen is, van een auntie of van een huismoeder. Het allerbelangrijkste is natuurlijk dat ze wat lekkers krijgen. Bij de verjaardagen van de kinderen krijgen ze altijd een zakje snoep en eten we ’s avonds zelfgemaakte patat. Afgelopen weekend hier zelf aan meegeholpen om dan 2 kilo aardappels te schillen en te snijden.
Als een auntie of huismoeder jarig is krijgen de kinderen altijd een andere traktatie en dat valt vaak ook in de goede smaak of het nu een cupcake is, een broodje knakworst, een ontbijt of pannenkoeken. Gesmuld word er zeker.

Nu als laatst nog heel even wat nieuwtjes over mijzelf. Ik heb net als iedereen mijn haar laten vlechten oftewel twisters in mijn haar. Ik was voorbereid omdat er 3 mensen mij voorgegaan waren dat het pijnlijk zou worden het invlechten en dat het na een paar dagen erg zou gaan jeuken. Dus ik was op het allerergste voorbereid. Het invlechten kan ik je vertellen is ook zeker geen pretje op sommige plekken. Dan denk je weleens: ‘waarom doe ik dit eigenlijk?’ En je moet er even de tijd voor uittrekken en zitvlees ontwikkeld hebben. Want in totaal heb ik 10 uur gezeten. Dit verdeeld over 2 dagen. Vooral de eerste dagen is het nog erg gevoelig en moet je wennen aan het lange haar, maar verder heb ik er weinig last van gehad. Alleen is het wel erg vervelend om niet even je haar te kunnen wassen (heb ik dus 2 weken niet gedaan ) of elke keer weer al het haar op een knot gooien en slapen met een panty op je hoofd. Na 2 weken begon mijn eigen haar er teveel uit te komen en dan wordt het ook lelijk dus heb ik het eruit gehaald. Nou dat is me ook wat hoor. Hoe je er dan uit ziet, je haar vet en opgeblazen. Er zijn foto’s gemaakt en deze heeft 1 van de kinderen hier gezien en ik heb er gelijk weer een nieuwe naam bij: ‘Auntie Heksie’. Na het gewassen te hebben valt je haar er met bossen uit en heb je opeens heel weinig en heel dun haar voor je gevoel. Maar het was wel heel erg leuk om die ervaring ook te hebben.
Voor degene die al heel de tijd vol spanning uitkijken naar nieuws over een eventuele Afrikaanse vlam. Nou ik kan je vertellen die is er hoor… Helaas komt het van 1 kant. Bij het rijden van werkers moeten we deze ook weleens brengen en halen in een soort van afgesloten wijk. Deze is ommuurd en daar kan je alleen in- en uitgaan door een gate door te rijden die open- en dichtgedaan wordt door een portier na gezien te hebben dat het goed volk is. Als ze je niet kennen dan moet je, je naam opschrijven en naar wie toe gaat. Uit veiligheid. Of daar überhaupt wat mee gedaan wordt weet ik niet. Maar al heel snel was ik opgevallen door 1 van de portiers en werd ik ten huwelijk gevraagd. Hij wilde heel graag mijn telefoonnummer, ik was echt zijn ‘girlfriend’. Ook bij een andere vrijwilligster vroeg hij: ‘Where is my wife?’ Toen werd ik hier gelijk ondervraagd omdat er door hem gezegd werd dat ik inmiddels getrouwd zou zijn en ik zijn vrouw was.

Met mijn vrije dagen heb ik ook weer verschillende activiteiten gedaan. We zijn 1 keer als team weggeweest naar Kaap de Goede Hoop en Cape point zelf. Hier genoten van de natuur, de rust en ook nog een beetje geklommen.
De week erna heb ik echt goed geklommen en hier mijn eerste berg beklommen in Zuid – Afrika, Lion’s Head. Dit was heel erg leuk om te doen. We zijn op verschillende manieren boven gekomen. Eerst hadden we een pad wat lekker steil omhoog ging. Dat was al een aardig stukje. Daarna kwam het meer rotserige gedeelte wat uitkwam op een paar ladders die we op moesten klimmen. Ook moesten we onszelf omhoog werken met handvaten die vastzaten aan de rotsen en op het laatste was het een aardig pittig stukje klimmen door echt je handen en voeten te gebruiken over de rotsen heen. Al met al was het een sportief dagje.

Dit was het weer voor deze keer. De volgende blog gaat over al mijn bezigheden in de vakantie die ook al weer aardig op gaat schieten. Waar we de kinderen geprobeerd hebben lekker bezig te houden en soms voor verrassingen te zorgen. Ook al hoeft het maar erg klein te zijn. En misschien al mijn eerste ervaringen om als juf aan het werk hier te zijn. Ja hoor want dat gaat ook gebeuren. Ik heb als extra taak gekozen om de ‘playtime’ te doen. Dat wil zeggen: de kinderen die nog niet naar school gaan de eerste dingen leren. Net als op een creche of een kleuterschool omdat hier de kleuterschool niet is en de kinderen vanaf 6 jaar naar school gaan. Dus weer genoeg om een blog mee te vullen en om jullie een klein inkijkje te geven in mijn leven hier in Zuid – Afrika.

Liefs Anja
Postnet Suite #80
Private Bag x4
Gordon’s Bay 7151
South Africa