Mijn laatste dagen

Hallo almal,

Eigenlijk wil ik natuurlijk weer beginnen met iedereen te bedanken die mijn in de afgelopen periode een kaartje heb gestuurd. Maar dat hoef ik nu niet te doen, want wij krijgen zeker al 3 weken geen post meer. Waarschijnlijk komt dit omdat er gestaakt wordt. Dus dat is eenvoudig.

Maar wat vliegt de tijd voorbij. En omdat ik nog lang niet alles vertelt heb over mijn belevenissen hier in Zuid – Afrika nu snel maar even tijd vrij maken om mijn volgende blog te schrijven.

Zondag in de kerk werd er nog aan mij gevraagd wanneer ik nu precies wegging. Ik zei over 2 weken na de vakantie. Toen zei die lieve jongen: ‘Als je weggaat dan ga ik je nog een big, big drukkie geven’. En dan te bedenken dat dit bijna echt voorbij is.
De laatste weken zijn ook niet zoals anders. De eerste vrijwilligers zijn weggegaan. Wat baie veel harstseer kostte. Je heb zeker 4 maanden met elkaar opgetrokken en samengewerkt. En dan opeens is het afscheid daar. En zijn nieuwe vrijwilligers gekomen die ingewerkt moeten worden en aan al het nieuwe moeten wennen.

Nu deze week ben ik bezig met alles voor het laatst doen. Voor het laatst schoolrijden ’s ochtends en ’s middags, de kleinste kinderen oftewel baby’s badderen, op de unit werken en natuurlijk ’s ochtends de ‘playtime’ doen. En als ik het dan over de playtime heb dan gaan er bij jullie natuurlijk allemaal vraagtekens verschijnen. Want daar heb ik het nog niet over gehad. Mijn excuses, maar bij deze dus toch nog.

Na de wintervakantie ben ik gestart met mijn nieuwe extra taak hier bij ‘Goeie Hoop’. Samen met medevrijwilliger Kristine gingen wij starten met het geven van ‘playtime’. Dit is ’s ochtends van 9.00-12.00 uur. Hier zitten de kinderen vanaf 3 jaar die nog niet naar school gaan. Voor de vakantie deden 2 huismoeders dit geven, maar dit moest overgenomen worden door de vrijwilligers. In ons team hebben we maar 1 leerkracht en om haar het nu in haar eentje te laten doen is ook weer zo wat dus het leek mij een uitdaging om voor een paar maanden ‘juffrouw’ te zijn.
De playtime wordt gegeven in de ‘small playroom’ zoals dat hier genoemd wordt. Allereerst waren we druk om spullen en speelgoed uit te zoeken. Er zaten heel veel speelgoed en andere spullen in boxen allemaal bij elkaar. Heel veel dingen waren ook al kapot of het was niet meer bruikbaar. Dus hebben wij wel een aantal dagen, gewapend met vuilniszakken en emmer met sop, gebivakkeerd in de small playroom. Alle speelgoed uitgezocht en schoongemaakt en gesorteerd. Ook de kast met alle leerdingen uitgezocht. Hier zijn we wel even zoet mee geweest (het zou bijna mijn hobby moeten zijn geworden: schoonmaken en opruimen, want ik heb dat hier al heel vaak gedaan).
En dan na de vakantie beginnen. We gingen er helemaal blanco in. Wisten niet wat de kinderen wel of niet konden. Nou dat viel nog even tegen hoor. We moesten echt helemaal vanaf het begin beginnen. En ik die helemaal niets geen ervaring heb met überhaupt ‘juffrouw’ zijn. Voor de kinderen was het ook heel erg nieuw en wat nieuw is moet natuurlijk ook uitgeprobeerd worden. Dus ook de auntie’s die nu opeens playtime geven. Stil zitten op een stoel in de kring was het eerste waar we tegenaan liepen en dan ook nog stil zijn. Dan wordt het dus creatief denken over hoe we dat nu gaan aanpakken. We bedachten om picto’s op te gaan zoeken en op een bord op te plakken zodat ze konden zien wat we van hen verwachtte.
Het tweede waar we tegenaan liepen was het niveau van de kinderen. Wij hebben nu 8 kinderen. Waarvan de oudste 7 jaar is en de jongste 3 jaar. Deze oudste jongen woonde als laatste van het gezin nog bij zijn moeder, omdat hij dan op zijn eigen school kon blijven. Zijn andere 2 zussen en 1 broertje woonde alweer hier. Maar zijn moeder kon ook niet meer voor hem zorgen i.v.m. gezondheidsproblemen. Het gevolg is alleen dat er geen plekken meer op school zijn dus gaat hij niet meer naar school en moet hij wachten tot na de zomervakantie. In het begin zagen we echt dat hij zich aan het vervelen was. We merkte wel dat hij wel al aardig wat wist. Hij kon in ieder geval heel goed tellen. Dus er werden bladen gevonden zodat hij kon oefenen. Elke dag 2 bladen ‘huiswerk’ mocht hij maken, terwijl de andere aan het spelen waren.
Het leeftijdsverschil is heel erg groot en daarom was het ook heel erg moeilijk om hierop in te spelen. Je bent én alleen én iedereen heeft toch ook echt aparte aandacht nodig. De jongste van 3 en 4 jaar kunnen en weten nog helemaal niets zelfs niet knippen. En de 6 jarige kunnen vaak alleen hun naam schrijven, tellen en kleuren benoemen.
Al met al een hele grote opgave en toch echt lastiger dan ik in het begin dacht, maar zeker wel een uitdaging.
Nu zijn we 2 maanden verder en zijn we ondertussen met z’n 4-en en doen we het altijd samen. We verzinnen begin van de week een werkje en verspreiden dit over heel de week over alle kinderen. En elke dag maken de 4 oudste kinderen hun ‘huiswerk’. De oudste die heeft zijn eigen boeken op zijn niveau om te leren rekenen en te schrijven. En voor de 3 meiden van 6 jaar zijn er schriften gemaakt om te leren schrijven en tellen zodat ze een beetje een goede voorbereiding hebben straks om naar de basisschool te gaan.

De vorige keer vertelde ik over mijn ervaringen in het ziekenhuis omdat er een jongetje opgenomen moest worden.
Nu ben ik al 2 keer in het ziekenhuis geweest om met kinderen op een geplande afspraak te komen en om tanden te laten trekken onder narcose. Dit is, als je het voor het eerst doet, ook een hele belevenis. Allereerst al het lekkere vroeg opstaan, om 5 uur, om dan rond 6 uur voor de buitendeur te staan zodat je hopelijk de eerste bent. Ook al is het koud en regent het en de deur is nog niet open. Toch als échte Nederlanders blijven wachten, maar dan gelukkig toch wel onder een afdakje.
De 1e keer gingen we, Fennande en ik, voor een controle afspraak van een 6-jarig meisje wat aids heeft. Zij krijgt hier medicijnen voor en moet om de 3 maanden voor controle terugkomen. Om te wegen, gesprek met de dokter en eventueel nieuwe medicijnen ophalen. Daar zit je dan om kwart over 6 in een stil ziekenhuis…te wachten…te wachten… en te wachten. Totdat het ongeveer 7 uur is en er wat meer leven komt. Ondertussen hebben we ons vermaakt met mensen kijken en observeren of foto’s maken met mijn Ipod. Als er dan wat meer personeel komt, komt er opeen een ‘hoofdzuster’ en die gaat midden in de wachtkamer voorlichting geven. Voorlichting geven vooral voor vrouwen om de juiste partner te kiezen en niet zomaar met jan en alleman aan te pappen. Of luisteren naar mooie verhalen en loze beloftes van jongens en deze je zo willen verleiden. Het was wel heel erg mooi om te zien dat deze vrouw wel vanuit haar hart sprak. Ze deed het ook heel erg leuk en kende iedereen die er zaten.
Eigenlijk waren we als eerste maar helaas om de één of andere reden werden we bij de dokter als 2e geholpen en moesten we nog aardig lang bij de apotheek wachten. Voordat we weer terug waren was het 11 uur.
De tweede keer gingen we, Diane en ik, met een meisje van 8 jaar naar het ziekenhuis waarbij er tanden getrokken moesten worden onder narcose. Ook om 6 uur aanwezig in het ziekenhuis en gelukkig we waren als 1e. We hebben toen ook heel lang moeten wachten voordat ze eindelijk geholpen werd maar steeds om het half uur gebeurde er wel iets. We kwamen in een klein zaaltje terecht waar 8 brancards stonden en ondertussen kwamen er verschillende mensen binnen (allemaal dagbehandelingen), groot en klein. Er werden zelfs bedden binnengeschoven, waar patiënten op lagen die in het ziekenhuis opgenomen lagen, die maar midden op gezet werden om, ik denk, een beetje als verkoever kamer te functioneren.
Rond 11 uur werd ze eindelijk gehaald om geholpen te worden. Een uurtje daarvoor had ze een rustgevend tabletje gehad waarvan ze erg ‘high’ van was geworden. Eerst was ze heel erg aan het lachen en zag ze ook dingen op het plafond maar de laatste 15 min. was het minder leuk en was ze aan het huilen en niet te stoppen. Op het laatste wilde ze ook niet meer getroost worden en mochten we haar niet aanraken.
Zo kwam ze ook weer terug huilend. Hoe zielig is dat en dan erg weinig te kunnen doen. De dokter kwam nog langs en die gaf nog even wat rustgevends via het infuus. Gelukkig hielp dit na een poosje. Ze werd rustiger en toen ze aangekleed was en een ijsje op had was het bloeden gestopt en mochten we naar huis. We hadden niet verwacht zo vroeg al weg te kunnen het was nog maar half 3.

Verder hebben we de laatste weken heel veel lol gehad en gemaakt. Vooral boven met alle auntie’s. Buiten op het balkon slapen. Nou ja slapen. Eerst een soort van kussen gevecht houden en daarna als de rust een beetje gekeerd is en iedereen een beetje slaapt de hele nacht bijna niet kunnen slapen omdat er een vreselijk apparaat heel de nacht staat te loeien. De 2e keer, dat ik buiten sliep, ben ik dan ook na een uur weer lekker m’n eigen bed ingekropen.
Of ’s avonds nog gezellig kletsen, tot laat, binnen of buiten op balkon.

Het weer is heel erg wisselend. Dan regent het 2 á 3 dagen en is het weer heel erg koud en zo hebben we weer een aantal dagen heel erg mooi weer. Waar we dan ook heel erg van genieten omdat we de zomer natuurlijk overslaan.

En dan op de vrije dagen nog leuke dingen doen en de omgeving verkennen. Zo heb ik de Township tour gedaan. Waar je 3 uur lang door een Township loop en de verschillende manieren, ook van binnen, van wonen bekijk van de mensen daar. De 1 woont met zijn gezin gewoon in een zeecontainer waar alleen een bed in past en een paar kleine dingen. Of je woont in een groter gebouw waar je met verschillende gezinnen woon en alles moet delen. De enige privacy, als gezin, heb je in je slaapkamer van misschien 4x4 meter waar 3 stapelbedden in staan en je eigendommen. Of je woont echt in de krottenwijk en je hebt een klein krotje waar je wel privacy heb maar als het slecht weer is dat het water dan naar binnen stroomt en je het vreselijk koud hebt. Als je dit zit dan moet je echt dankbaar zijn voor alles wat wij mogen hebben.
Ook heb ik de Tafelberg beklommen. Wat was dit intensief maar wel heel erg mooi. En verder nog naar Cape d’agullas, walvissen spotten bij Hermanus of bij mooi weer naar strand geweest en verschillende dorpjes bezocht en dan altijd inclusief een lekkere lunch in een restaurantje.

Nou ik denk dat ik er maar een punt achter ga zetten.

Ek gaan die laaste dae nog baie geniet.

Liefs Anja