Vol van eerste nieuwe indrukken in Malawi!!
Blijf op de hoogte en volg Anja
28 Januari 2017 | Malawi, Lilongwe
Vele foto’s zie ik voorbij komen van schaatsende mensen. En dan ik, hier, elke dag heerlijk een zonnetje en in een T-shirt of hempje rond lopen. Heerlijk om zo te overwinteren met elke dag zeker 20 - 25 graden. Tot nu toe valt het regenseizoen reuze mee. Elke dag valt er wel een bui, dan gaat het even heel hard maar toch is het ook snel weer over. De buien vielen over het algemeen ‘avonds of ’s nachts. Na een regenbui is het vaak wel even afgekoeld buiten.
Maar laat ik verder bij het begin beginnen. Vorige week maandag stapte we, Fennande en ik, op het vliegtuig voor ons volgende avontuur. Er waren vrienden en familie gekomen om ons uit te zwaaien heel erg lief. Na vele zweetdruppels al verloren te hebben om het juiste gewicht in mijn koffer te krijgen konden we door de douane gaan.
Heel erg spannend was het waar we terecht zouden komen. Na weinig geslapen te hebben kwamen we de volgende dag in de middag in Lilongwe, Malawi, aan. Wat een verschil met Nederland. Een heel klein vliegveldje waar een paar vliegtuigen stonden. Het grappige was dat we uit het vliegtuig in een bus moesten stappen die naar een paar meter alweer stopte en we al bij de ingang waren, dat we dachten dit konden we makkelijk lopen. Welkom in het Afrikaanse leven ;)!!
Na goedgekeurd te zijn en de douane gepasseerd te zijn werden we opgehaald door taxichaffeur Rachid deze bracht ons naar onze verblijfplaats, het Dooing Good huis. Er waren al 2 andere meiden, Lieke en Tessa, de vorige dag aangekomen dus gelijk kennismaken en gezellig kletsen. Jezelf instaleren in de slaapkamer. Er zouden in de loop van de middag/avond nog 2 meiden arriveren. Gelijk werd ons ook gemeld dat er geen stroom was. Dit wordt regelmatig uitgeschakeld om stroom te besparen. Het gaat er dan vaak ’s avonds of ’s nachts er weer op en de volgende dag kan het er weer af zijn. Dus dat werd onze eerste koude douche. En ja hoor in de loop van de avond ging de stroom er weer op. Gelijk natuurlijk mobiel en andere elektrische apparaten opladen. De eerste avond stond echt in het teken van aan elkaar wennen en met elkaar kennis maken.
Er werd ook gelijk verteld dat dit huis tijdelijk zou zijn en we eind van de week naar een groter huis zouden verhuizen iets verderop in de wijk omdat er in de toekomst nog meer vrijwilligers zouden komen. Dit was een 10 persoonshuis en waar we nu in zaten was maar een 6 persoonshuis.
We gingen op tijd naar bed omdat we erg moe waren na zo’n lange reis.
De volgende dag zouden we een citytour krijgen door een Malawiaanse meid: Elina. We kregen verdere kennismaking met het Malawiaanse leven. Allereerst is ons vervoermiddel de minibus. Voor we bij de verzamelplaats zijn moeten we eerst 10 minuten lopen van het huis. Het was rond 10 uur en vele busjes zaten vol omdat iedereen naar zijn werk gaat. En als de bus vol is dan zit deze echt tjokvol en kan er echt niemand bij. Normaal kunnen er 3 mensen op een bank maar er wordt meestal doorgegaan totdat er 4 op een bank zitten. Dus als er normaal 12 mensen in een bus kunnen dan zitten er hier zeker 18 tot 19 mensen in een bus. Lekker knusjes!!
We gingen naar de stad waren ons het winkelcentrum werd getoond. Al snel zag ik bekende winkels die ik kenden van mijn tijd in Zuid – Afrika. Zo heel erg vertrouwd voelde dit. Er werd door Elina advies gegeven bij welke bank we het beste konden pinnen en bij welke supermarkt we boodschappen konden doen. En dat er een kans bestond dat we eind en begin van de maand geen geld uit de automaat konden krijgen omdat iedereen dan zijn salaris krijgt en volop gaan pinnen.
We gingen nog naar een typisch Afrikaanse markt waar je veelal souvenirs kan kopen. En het staat bekend dat je op zulke markten echt niet met rust gelaten wordt. Nou dat werd wel weer duidelijk. We waren de weg nog niet overgestoken of ze wisten al dat we naar de markt zouden komen. We moesten bij elke kraam kijken alles werd ook echt laten zien en we mochten ook zeker alles aanraken. Waren we net een kraam voorbij of we werden door de volgende helemaal in beslag genomen. Ondanks dat de kraampjes vaak hetzelfde verkopen moesten we zeker kijken. Na een goede onderhandeling en een deal gesloten te hebben en 3 schoudertassen gekocht te hebben even een break bij een restaurant, ‘Kiboko’, genaamd. Dit was bij een restaurant wat door een Nederlandse man gerund wordt.
Na de break werd de Afrikaanse markt laten zien waar we onze groente konden kopen voor het avondeten. Dit gaat ook veelal op z’n Afrikaans en wordt alles aangeprezen. Ook al sta je bij een andere kraam. De marktkooplui komen gewoon naar je toe met hun waar.
De middag was voor onszelf om weer even bij te komen. En toch ondanks dat ik er naar uitkeek om het rustiger aan te doen moet je hier echt aan wennen en lijk het even of je er niet mee om kan gaan met de tijd die je over heb.
Donderdagochtend werd het weer eens duidelijk dat we echt in Afrika zaten want we hadden geen stromend water dus ook geen toilet kunnen doorspoelen.
Deze ochtend gingen we een kijkje nemen bij ons project ‘Children of blessing’. We zitten met z’n drieën bij dit project, Fennande, Juliëtte en ik. We werden door de coördinator van ‘Dooing Good’, Janneke, gebracht. Hier maakte we kennis met de Canadese Kathy, de oprichtster van het project. Een hele aardige en gepassioneerde vrouw. Die fysiotherapeute is geweest en nu inmiddels al 20 jaar in Malawi woont. In Malawi is het hebben van een gehandicapt kind vaak nog een taboe. Vaak wordt de moeder de schuld gegeven omdat ze vreemd is gegaan, omdat ze iets anders verkeerd heeft gedaan of het is een straf. De eerste 1,5 uur zaten we te luisteren naar Kathy wat er allemaal gedaan wordt en werden er voorbeelden genoemd van geslaagde casussen.
En het is heel veel wat er wordt gedaan. Zoals ik al in m’n vorige blog zei is er een kliniek en een school. In de kliniek komen de moeders met de kinderen 3x per week voor fysiotherapie van de kinderen in 2 groepen. Het wegen en uitdelen van extra voeding van ondervoede kinderen. En op de school is er de pre-school. Eigenlijk de groep 1 en 2 bij ons. Hier leren de kinderen het ABC, cijfers, kleuren, vormen, de maanden van het jaar en de fijne motoriek zoals puzzelen. Ze geven les aan doven en blinden, er is een ‘Special Class’ voor kinderen die moeilijk leren. En dan zijn er ’s midddags de outreaches. Hier wordt er naar verschillende plaatsen gegaan om daar de gehandicapte kinderen fysiotherapie te geven of de wat oudere kinderen extra begeleiding bij fijne motoriek zoals puzzels maken. Hier is het altijd de vraag hoeveel moeders en kinderen er komen. Dit is altijd afhankelijk van het vervoer of het weer. Nadat Kathy een beetje uitgepraat was werd het tijd voor de rondleiding in de kliniek en de school en de kennismaking met personeel en de kinderen. Eerst bleven de kinderen op afstand maar al snel kregen we de eerste omhelzingen.
Aan het einde mochten we beslissen of we bleven of dat we weer terug naar huis gingen. We hadden vele indrukken gehad en wilde dit even laten bezinken en besloten dus om weer weg te gaan.
Vrijdagochtend was onze eerste ‘werkdag’. Juliëtte en ik zouden aanwezig zijn in de kliniek bij de fysiotherapie. Officieel begint het om 8 uur maar we kregen al te horen dat er vaak dan nog niemand aanwezig is. We vertrokken om half 8 en om te kijken hoe laat we er aan zouden aankomen. Voor het eerst zonder begeleiding met de minibus. We keken onze ogen uit, in en buiten de minibus. De minibus wordt volgestouwd met mensen. En als deze niet vol zit blijft hij gewoon even staan om toch eventueel nog mensen binnen te krijgen. Je moet zeker geen last hebben van claustrofobie. Vaak worden we aangestaard door de mensen of ze willen juist in ons busjes zitten. De mensen zijn echt heel erg aardig en vele begroeten je en vragen hoe het met je gaat.
De busrit duurde zeker een half uur door alle stops. Hierna moesten we zeker nog 15 minuten lopen. Aan beweging hier geen gebrek we lopen wat af. Toen we in de kliniek aankwamen waren er nog maar een paar mensen zoals gezegd was. De moeders met kinderen kwamen zachtjes aan binnen druppelen tot half 10. Steeds voller en voller werd het kleine zaaltje totdat er echt geen plek meer was op de matjes. Door de vrouwen werden we regelmatig goed en uitgebreid bekeken. Maar vaak kregen we ook een hand en kregen we de eerste Chichewa woordjes aangeleerd. De standaard taal die gesproken wordt in Malawi. Dat is nog niet zo makkelijk. We zeiden het natuurlijk ook niet gelijk goed en dat wordt dan met luid gelach van de moeders wel even duidelijk gemaakt.
Er werd nog weinig gedaan en wij wisten niet echt wat er van ons verwacht werd. Wat bleek de fysiotherapeut die normaal begeleiding geeft aan de groep, die kwam niet omdat hij zijn land moest beveiligen, want zijn tante dreigde om het in beslag te nemen. We gingen er maar bij zitten en er werden soms wat kinderen ons toegeschoven zodat we wat oefeningen konden doen. We hadden het bij de moeders al een beetje afgekeken en Juliëtte is fysiotherapeute dus we deden ons best. Rond half 11 is het etenstijd en dan krijgen de kinderen ‘porridge’ soort pap wat bijna alleen maar gegeten wordt door de Malawianen. De moeders vlogen erop af. Na het eten moest er eigenlijk buiten geoefend worden maar omdat er niet echt begeleiding was en het regende deden de vrouwen niets en stonden ze te wachten op 12 uur wat het einde was van de ochtend en iedereen weer op huis aanging. Wel nadat ze extra voeding hadden gekregen omdat de kinderen vaak een hele erge groeiachterstand hebben door ondervoeding. We zagen vele kinderen van 3 of 4 jaar die echt leken op een kind van nog geen 1 jaar. De kinderen zijn vaak ernstig gehandicapt. Of zo geboren of tijdens de geboorte gebeurt door zuurstof gebrek. Maar ook wordt het kind wel gezond geboren maar door een ziekte en slechte of te late behandeling raken ze gehandicapt.
De middag was er een vergadering van het personeel dus was er voor ons niets meer te doen. Nadat we met Kathy de volgende week doorbesproken te hebben wat we gingen doen, gingen we weer op huis aan, vol met nieuwe indrukken. Op naar onze verhuizing want we gingen verhuizen naar het grotere huis. Nou dit was echt wel een groter huis. Een aparte keuken, eetgedeelte en woonkamer en 3 slaapkamer met 2 toiletten en 2 douches.
De eerste avond in ons nieuwe huis was weer even wennen en nu echt alles een plekje geven. Nu kon ons eerste weekend in Malawi beginnen.
Zaterdag zijn we na eerst rustig opgestart te zijn naar de stad gegaan. Inkopen doen voor het weekend en verschillende winkels afgegaan. En lekker lunchen bij ‘Kiboko’ het Nederlands restaurantje. Echt aan aandacht geen gebrek. Regelmatig werden we aangesproken door de mannen en we kregen maar al te graag hun hulp aangeboden. Vele handen werden geschud.
Zo ik het is al een aardig verhaal geworden en dan heb ik nog maar een paar dagen beschreven. Toch ga ik voor deze keer hier stoppen anders wordt het te lang. Het moet wel leuk blijven . Voor nu ik hoop dat jullie het met veel plezier hebben gelezen en jullie een klein beeld hebben van wat mijn leven hier in Malawi nu is. Toch is het heel moeilijk, en dat heb ik tegen verschillende mensen al gezegd, om over te brengen hoe het echt hier is. Je zou het echt zelf moeten beleven.
Ik wil, tot slot, nog wel iedereen bedanken voor alle lieve reacties die ik kreeg voordat ik wegging. Foto’s volgen zo spoedig mogelijk .
Tot de volgende keer!!!
Liefs Anja
-
28 Januari 2017 - 20:59
Rina Van Der Vlist:
Bijzonder verhaal weer. Je bent een topper. -
29 Januari 2017 - 11:38
Henk Berger:
Wat een verhaal Anja! Wat zijn we trots op je! Groetjes van ons allemaal!
-
29 Januari 2017 - 18:16
Henk & Steffie:
Leuk om te lezen weer Anja! Goed bezig! -
31 Januari 2017 - 17:12
Jacqueline:
Heej Anja!
Ik heb genoten van dit eerste reisverslag!
Je beschrijft het juist hartstikke goed,zodat ik me er iets bij ga voorstellen!
Geniet allemaal van wat er nog komen gaat!
En tot je volgende update !!!
X jacq
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley