Mijn eerste werkdagen hier in Malawi

Muli Bwanji!!

Jaja de eerste woorden Chichewa zijn geleerd. Of moéten we leren. Op school en in de clinic als de moeders met de kinderen en de medewerkers komen wordt er verwacht dat we niet in het Engels maar in het Chichewa ze begroeten. Voor ons dan de taak om hier goed op te reageren. Helemaal leuk vinden ze het en vaak lachen ze. En dan is de vraag of ze ons uitlachen of toelachen.
Wat gaat de tijd snel en zonder dat ik er erg in hebt zijn er alweer 2 werkweken voorbij gegaan. En dan bedenk ik me met schrik dat jullie waarschijnlijk helemaal nog geen weet hebben hoe mijn leven hier is en wat ik zo elke dag doe op het project. Wel meer mensen vragen ernaar en dan vind ik het erg moeilijk vind om dat kort en duidelijk te vertellen in een Whats App berichtje, want het is zo verschillend. Je kan je elke dag ergens anders op focussen. En elke dag verloopt nooit zoals je eventueel verwacht had. Daarom zijn de eerste dagen erg inspannend geweest en was ik vaak erg moe aan het einde van de dag. Voordat we thuis zijn is het vaak 16.00 of 17.00 uur. Alle vrijwilligers druppelen dan binnen en vaak hebben we eerst een gesprekje hoe de dag voor iedereen verlopen is op het project. Daarna voor het eten zorgen en voordat we gegeten hebben en de afwas opgeruimd hebben is het tegen 19.00 uur. En dan ben je blij als je even niks hoeft te doen. Dus allereerst sorry voor mijn late blog. Hierdoor is hij ook wat langer dan verwacht. Maar hier komt het:

Elke dag gaat rond 6.30 uur de eerste wekker af. Maar voordat iedereen in de benen is loopt het al tegen 7.00 uur voordat we aan tafel zitten. Om half 8 verlaat iedereen het huis en lopen we een 15 minuten naar de minibus. Heerlijk even zo’n ochtendwandeling. Elke ochtend is het vaak al stralend mooi weer en door het lopen krijgen we het al aardig warm. De bus in naar ons project. Het verveeld echt eigenlijk nooit. Veel te zien en te beleven onderweg.
Ik begon maandag op de pre-school. Vergelijkbaar met de kleuterschool. Wij kwamen er netjes om half 9 aan, maar er zijn dan nog erg weinig mensen aanwezig. Heel soms een paar kinderen met moeders. Tussen half 9 en kwart voor 9 druppelt iedereen één voor één binnen. De kinderen kunnen of buiten spelen of in de hal waar een bak met speelgoed wordt uitgestrooid. Dan is het wachten op iedereen. Officieel hoort de school om 8 uur te beginnen, maar niemand kan er zo vroeg zijn omdat ze afhankelijk zijn van vervoer. Volgens mij is er verder geen vaste tijd gesteld wanneer de school dan begint. Dus is het wachten totdat iedereen er is zodat er begonnen kan worden. Voor ons zit er niets anders op dan te wachten.
Maar rond 9.00 uur werden er kinderen naar binnen geroepen en kregen individueel een puzzel voor zich die ze moesten maken. Of ze kregen letters en daarbij het alfabet op volgorde op een blaadje geschreven. De letters moesten ze dan in de goede volgorde leggen. Ik zat bij een jongen met een puzzel van dieren. Hij moest 4 dieren in elkaar zetten met maar een paar stukjes. Maar voor hem was het nog erg moeilijk. Het leek wel of hij nog geen inzicht had in het maken van een puzzel. Hij probeerde steeds de stukjes of ze paste en keek niet of het er wel hoorde. Als het paste liet hij het zo ook al was het soms niet goed. Ik heb geprobeerd hem hierin te helpen zo goed als ik kon. Maar hier liep ik al tegen het eerste probleem op. De communicatie… de kinderen en de meeste van de moeders spreken geen Engels. Dus dan maar met handen wijzen waar welk stukje hoort als ik hem zag tobben. Ik liet hem zelf eerst kijken of het hem zou lukken en ondertussen hielp ik een ander meisje aan de andere kant van mij die met een puzzel van het alfabet bezig was. Elk stukje had een letter. Ze wist vaak niet welke letter op elkaar volgde op de andere letter, maar als ik het stukje aanwees op de deksel welke er moest komen dan pakte ze wel het goede stukje en maakte zo de puzzel. Nadat de puzzel gemaakt was gingen ze oefenen met schrijven. Het jongetje moest rondjes maken. Het was met stippellijntje voorgedaan maar hij wist niet wat er van hem verwacht werd dus heb ik zijn hand gepakt en samen de rondjes getekend. Hierna mochten ze allemaal de klas weer uit en was er even een pauze. Ik heb het niet bijgehouden maar later kwamen er meer leerlingen in de klas. Iedereen ging op de grond zitten en er werd klassikaal gewerkt. Er hingen allemaal posters aan de muur met het alfabet, cijfers (1-20), kleuren en vormen. Het was tijd voor het stampwerk. De juf wees het aan en de kinderen zeiden hardop wat het was. En dan ook echt hardop en heel hard. En het wordt nog een paar keer herhaald. Maar niet alleen in dezelfde volgorde. Er werd ook door elkaar wat aangewezen. Duidelijk was wel dat er een groot verschil was in wat de kinderen wisten. Dit werd vooral duidelijk aan het einde van de les toen nogmaals dingen werden aangewezen en wie het goed zei die mocht de klas verlaten. Er bleven wel een aantal kinderen achter die, wat de juf ook aanwees, niet wisten wat het was. Er zaten ook 2 of 3 echt verstandelijk gehandicapte kinderen in de klas die in een aparte stoel hiervoor zitten want zonder kunnen ze niet rechtop zitten, praten is ook erg lastig. De vraag is wat zij hiervan opvangen en van leren.
Hierna was het wachten op de porridge (pap). Maar dit duurde nog wel even, misschien waren we te vroeg klaar. Dus was het weer wachten. Toen de porridge kwam is het eten geven voor de moeders. Zelf heb ik ook porridge geprobeerd te eten. Dit was geen succes. Er zit weinig smaak aan. Wel heb ik netjes mijn bord leeg gegeten, maar dit ging niet vanzelf.
Het laatste half uur kwamen de 2 groepen bij elkaar in de hal en werd er uit een kinderbijbel voorgelezen door Joyce, de hoofdteacher. En op het laatst nog een liedje zingen. Dit was moeilijk te volgen door de vreemde taal maar wel heel leuk om mee te maken. Dan is het 12 uur en is de school afgelopen.
Hierna had ik 2 uur niets te doen. ’s Middags zijn er outreaches of lessen op de school voor kinderen die achter lopen en de extra aandacht nodig hebben. Ik bleef op de school, maar dit begint pas vanaf 14.00 uur. Dan is 2 uur wachten wel lang als je niet weet wat te doen.
Ik was samen met Silvia. Een hele lieve en gedreven vrouw. Die eerst ook veel uitlegde over het hoe en wat. Het is altijd een verassing hoeveel kinderen er komen. Er kwamen die middag 2 jongens. 1 jongen ging een puzzel maken van 100 stukjes. Hij deed dit heel erg netjes. Eén voor één paste hij de stukjes aan elkaar. De andere jongen moest getallen van 1 – 20 opschrijven. Als er een voorbeeld lag ging het goed en schreef hij eigenlijk over. We gingen even weg en op de gang staan zodat hij geen afleiding had en toen we terug kwamen had hij het aardig voor elkaar. Toen moest hij het uit het hoofd opschrijven. Dit werd wat moeilijker en steeds zag je hem denken. Tot de 6 ging het goed. Toen ging hij de 6 en de 8 omdraaien en vanaf de 10 wist hij het echt niet meer. Dit verbaasde Silvia niet echt. Want ze zei dat ze de ene keer wel goed kunnen presteren maar omdat er verder geen aandacht of te weinig aandacht aan geschonken wordt zakt het weg en de volgende week kan er van de vooruitgang niets meer te zien te zijn. Het is heel erg intensief om hierin te begeleiden en het geduld te hebben.
Vol van alle indrukken ging ik tegen 16.00 uur lopend terug naar de minibus. Toen ik thuis kwam had ik hoofdpijn en lag ik vroeg in bed. Ook omdat ik de volgende dag er weer vroeg uit moest.

Dinsdag ging ik namelijk heel de dag op outreach. Dan ga je naar een bepaalde plaats toe om daar fysiotherapie te geven. Ik moest om 7.00 uur bij de bus staan en zou dan door Miss Juma opgehaald worden. Na een uur gewacht te hebben, kwam ze eraan en gingen we naar Salu. Het reizen ernaar toe kost heel veel tijd omdat we moesten overstappen in een ander busje en ook dan wordt er gewacht totdat deze helemaal vol zit. Dit kan wel even duren. Maar uiteindelijk, na ik denk 30 minuten, gingen we weg. We werden nog een keer aangehouden door de politie om te controleren of de papieren in orde waren. Die controle’s kom je overal tegen. Al met al, met alle stops er tussendoor duurde het zeker een uur voordat we er waren.
En dan is het 10 uur en kunnen we aan het werk. Uit een afgesloten hok worden de hulpmiddelen gehaald en op het grasveld is dan ons werkterrein. Er kwamen aardig wat moeders met kinderen een stuk of 7. De kinderen worden dan naar je toe geschoven zodat je die kan behandelen door verschillende bewegingen te maken met armen, benen, romp, ondersteunen bij het rechtop zitten zodat ze balans krijgen. Heel vaak wordt dit gemist. Ik had les hierin gehad van medevrijwilliger, Juliette, die fysiotherapeut is. Ook kwamen er 2 oudere kinderen die een puzzel gingen maken. Ondertussen maakt een moeder de porridge en na een uurtje was het etenstijd. Ik heb nog 1x geprobeerd porridge te eten, maar besloot wel dat het de laatste keer was. Met moeite kreeg ik mijn bord leeg. Maar geprobeerd heb ik het wel.
Tegen 12 uur gingen we weer weg. De minibusjes waren leeg en Miss Juma zei dat als we gingen wachten dat dit erg lang kon duren. Dus de bedoeling was om te lopen en dan wel te zien hoe of wat. Gelukkig was er een vrachtwagen en Miss Juma vroeg of we mee konden liften. Ik denk dat het wel meehielp dat er een blanke bij was want dat vinden ze natuurlijk erg leuk. Best leuk om zo mee te liften. Normaal zouden we dat niet doen maar hier is het vaak de gewoonste zaak van de wereld en zie je het regelmatig. Het is volgens mij een extra verdienste voor de chauffeur.
We gingen nu naar een ander dorpje. De bedoeling was om daar hetzelfde te doen als vanmorgen. Maar allereerst kwam het probleem dat de sleutel vergeten was. In plaats van dat er actie ondernomen wordt om deze te krijgen werd er eerst gewacht. Gewacht op eventueel de moeders die wisten hoe we aan een andere sleutel konden komen. Maar er kwam een man langs en hier werd het aan gevraagd. Hij kwam later met een man terug die een hele sleutelbos had. Dan denk je er zal d’r vast eentje passen. Maar nee hoor de deur bleef gesloten. Geen één sleutel paste.
Ondertussen liep het al tegen 14.00uur en moesten de moeders toch wel komen. Maar helaas er kwam helemaal niemand. Het was heerlijk weer dus we lagen uitgestrekt op het gras, maar dan is nog een uur wachten wel erg lang en vermoeiend. Een medewerker was zelfs in slaap gevallen en moest echt wakker gemaakt worden. Want rond 15.00 uur was er nog niemand en gingen we maar weer op huis aan. We hadden een vroegertje vandaag en waren erg op tijd thuis ook omdat we door een medewerkster voor de deur afgezet werden. Heel lief.

Woensdagochtend ging ik kijken in de ‘Hearing Class’. Hier krijgen kinderen onderwijs die doof zijn. Er kwamen 3 kinderen die ochtend. Ik kreeg een meisje onder mijn hoede die ongeveer 8 jaar was. Samen met haar moeder was ze er. En dat was maar goed ook. Het meisje kende geen rust en absoluut geen concentratie. Ik moest met haar gaan schrijven. Een paar seconden had ik haar aandacht maar dat was vaak snel verdwenen. Treza, de teacher van deze klas, zei dat ze erg gefixeerd is op eten en dat bleek ook wel van haar moeder kreeg ze na even gezeurd te hebben toch haar zin en had ze nu helemaal geen aandacht meer voor haar schriftje. Hierna bleef ze veel weglopen. Kon niet op haar stoel blijven zitten. Als haar moeder even de klas uitliep merkte ze het al heel snel en ging erachter aan. Op een gegeven moment moest ik haar maar laten gaan. Maar haar moeder kreeg geen rust.
’s Middags weer op een outreach naar Lumbadzi. Rond 13.00 uur vertrokken we. We moesten 1 keer overstappen op een busje. Bij de overstapplek duurde het weer even voordat de bus vol was. En al snel was de aandacht er voor ons, Fennande en ik, als blanke. Ik zat bij het raam en ja hoor door één van de jongens werd ik uitgekozen als zijn vrouw. Aan iedereen vertelde hij het. Zijn broer, zoals hij zei, had ook nog een heel verhaal of het waar was dat ik zijn vrouw was. Ik kan het mis hebben maar normaal gedrag was het niet. Of ze hadden wat genomen of ze waren gewoon dronken. Eindelijk was de bus vol en gingen we vertrekken. De jongen rende nog even achter het busje aan.
Vanaf 14.00 uur kwamen de eerste weer binnen. En het was aardig druk. Kleine kinderen voor fysiotherapie en iets grotere kinderen voor de grove motoriek zoals puzzels maken.

Donderdagochtend was ik bij de ‘Special Class’. Hier zitten de wat oudere kinderen. Juf Stella is hier de teacher. Elke dag is een beetje hetzelfde. Ze krijgen Engelse en Chichewa les. Dit is dan vooral het ABC en de lettergrepen. Vaak niet meer dan 2 letters achter elkaar zoals: BI, BO, BE, BA. Veel wordt er klassikaal behandeld. En wordt alles hardop geleerd. Maar toch zie je hier ook heel veel verschil bij de kinderen in wat ze weten. Dit komt vooral naar voren als ze na het klassikale moeten schrijven in hun schrift. Vaak wordt er dan een onderwerp behandeld en moeten ze hiervan 2 of 3 woordjes overschrijven. Ik zat bij een meisje die alleen maar rondjes tekende. Ook al schreef ik het voorbeeld in haar schriftje. Toen ik de potlood terug gaf ging ze gewoon verder met rondjes maken. De juf maakt een rondje door de klas en moest vaak haar rode pen gebruiken. Ook zij zei dat het erg moeilijk is de kinderen wat te leren. De kinderen weten vaak de volgorde wel omdat dat steeds opgedreund wordt maar als je kris kras wat gaat vragen van het alfabet weten ze niet wat voor letter het is. Rond half 11, 11 uur is het weer porridge tijd en gaat de juf de klas uit en komen de moeders in de klas om de kinderen die geholpen moeten worden te helpen met eten geven. Hierna is het speeltijd en wordt er tot 12 uur niets meer gedaan.
’s Middags was er ‘Epilepsy’. Dit is één keer in de 2 weken. Dan komen vele moeders overal vandaan met hun kinderen, die bekend zijn met epilepsie, en worden ze gescreend. Gekeken wordt of ze nog gezond zijn, worden ze getemperatuurd, evt. gewogen en de bovenarm opgemeten. Hierna worden ze eventueel doorgestuurd. Het zou een hele happening zijn dus wij waren erg benieuwd wat er zou komen. Bijna alle medewerkers worden dan ook opgetrommeld om te werken en er komen 2 artsen van buiten af om de zieke kinderen te beoordelen. Ook nieuwe kinderen worden hier gezien en uitgevraagd.
Het was een hele leuke middag. Ik zat bij de ‘triage’ zoals ze dat noemen. Iedereen kwam bij ons binnen en ik moest de kinderen temperaturen en eventueel bovenarm opmeten. Dit moest dan in hun dossier genoteerd worden. Dit is een heel klein boekje waar alle doktersbezoeken in beschreven worden. Eindelijk lekker aan het werk. Het begon wat onwennig ook omdat de thermometer niet echt wilde. Hier hebben ze geen handige oorthermometers waar je binnen een paar seconden een waarde heb. Nee gewoon onder de oksel en we moesten even geduld hebben voordat de waarde eindelijk bekend was. En dan het kind ook nog in het gareel houden. Vele kinderen passeerde er. Hele verschillende reacties: de één kijkt stoïcijns naar mij, bij de ander kan er net een lachje vanaf, of ze vinden blanken helemaal niks en kunnen alleen maar huilen en de vierde kon niet wachten totdat de thermometer klaar was met meten. Hij rende 3 keer weg.
2 kinderen kwamen er voorbij die hoge koorts hadden. Tegen de 39,0 aan. Deze werden doorgestuurd naar de dokter en daar wordt gelijk een malariatest gedaan. 1 was er positief en de ander werd doorgestuurd voor verder onderzoek. Tot zeker half 5 zijn we bezig geweest. Maar aan het einde van de middag had ik echt een voldaan gevoel. Ondanks dat ik erg makkelijk werk gedaan had. Ik heb mijn handen uit de mouwen kunnen steken en gewerkt. De leukste middag tot nu toe. Ook zie je nu soms al bekende gezichten van moeders en kinderen en zij herkennen jou. Heel leuk om te zien.

Vrijdags hebben we alleen de ochtend en was ik bij de fysiotherapie in de clinic. Om half 10 was er nog geen fysiotherapeut, Harry, te zien. Wel kwam Kathy (de oprichtster van Children of Blessing) eraan en zij ging een nieuwe jongen zien. Kijken wat hij allemaal voor problemen had. Naast dat hij erg stijf was, had hij waarschijnlijk een geluxeerde heup aan de rechterkant. Hoelang dat al zo was is de grote vraag. Dat werd een doorverwijzing naar de orthopeed. Ook had hij erge scoliose (vergroeiing van de rug). Aan één kant was hij verlamd en hij verplaatste zich met zijn goede kant. Meer dan schuiven was het niet. Wel heel interessant om dit te volgen.
Hierna kregen we nog even praktijk les van medevrijwilliger Juliëtte welke oefeningen we konden doen. Ze had het al een keer thuis voorgedaan maar nu echt bij een kind voordoen dan gaat het iets meer leven.
Dit was mijn eerste werkweek. Ik hoop niet dat ik jullie verveeld heb met mijn lange verhaal. En ik ga nu ook stoppen. Het belangrijkste is dat ik hoop dat jullie nu iets meer duidelijkheid krijgen over wat ik hier doe. Dit was mijn eerste week. Ik ga snel mijn tweede blog schrijven over mijn tweede week want hierin heb ik ook weer andere dingen gezien en gedaan.

Zikomo (bedankt) voor het lezen en tot snel!!!

Liefs Anja