Genieten...

Op mijn vorige blog kreeg ik in een reactie de vraag of de oogst goed is… Vorig jaar was het regenseizoen geen goed seizoen en was er weinig regen gevallen. Hierdoor was er veel armoede het afgelopen jaar. De Malawianen leven van hun oogst en kunnen dan zo weer een jaar vooruit. Maar dit regenseizoen heeft het heel erg goed gemaakt. De maïs staat op dit moment op vele plekken er goed en hoog bij. Er is heel veel regen gevallen en dat hebben we ook van aardig dichtbij gezien nu ongeveer 2 weken geleden. Toen heeft het op een nacht vreselijk hard geregend. En toen we ’s ochtends onderweg waren naar ons project zagen we op een gegeven moment het water langs de weg en onder een brug te keer gaan. We hadden gelijk door dat dit geen goed teken was. Het gaf ook veel bekijks van de Malawianen. Vele mensen stonden te kijken naar het water en ook het verkeer was hierdoor zachter aan het rijden. Ook in het minibusje waar we in zaten keken iedereen vol verbazing wat hier aan de hand was. Onze eerste indruk was dat er toch een kleine overstroming gaande was. En dit bleek ook zo te zijn. We hadden maar een klein gedeelte gezien van wat er aan de hand was. Toen we op het project aan kwamen hoorde we dat het veel erger was. Het gebied liep heel erg af en onderaan was een gebied wat onder water stond. Mensen die daar woonde hadden op dat moment geen huis meer. Er waren zelfs reddingsacties geweest met een helikopter. En nog waren er mensen en kinderen die vermist werden. Uiteindelijk waren er 2 doden gevallen en 14 mensen/kinderen waren gered met behulp van de helikopter. Het komt dan heel dichtbij, want hemelsbreed was het nog niet eens een kilometer verder gebeurd. Het is dat wij iets hoger wonen.
Maar verder is het nog prima overwinteren hier. Tot nu toe viel de regen vooral eind de middag, ’s avonds of ’s nachts. Maar als het dan eenmaal regent kan het ook met bakken uit de lucht vallen en ook met flinke onweersbuien. Overdag is het vaak droog geweest en de temperatuur is prima rond de 25 - 28 graden. Het is wel lekker dat het ’s avonds regent want hierdoor koelt het vaak even af. Helaas hadden we afgelopen maandag wat minder geluk want toen hadden we ’s ochtends wel regen onderweg naar ons project en kwamen we aardig nat aan waardoor we het zelfs voor het eerst echt koud hadden. We hadden natuurlijk niets geen vest meegenomen omdat we dit nog niet meegemaakt hadden. Gelukkig klaarde het ’s middags weer op.

Ik ben nu op de helft en toch meer gewend aan het Malawiaanse leven en werken. Ik geniet er steeds meer van, van de Afrikaanse logica of juist onlogica. Standaard rijden de minibusjes op een bijna lege tank. En als ze tanken dan is het maar echt voor een paar liter waardoor na het tanken nog steeds het lampje brand. Of zoals afgelopen dinsdag dat de tank echt helemaal leeg is en het busje echt niet meer verder gaat. Helaas dan wordt het toch echt rennen naar de dichtstbijzijnde tankstation om een fles te vullen zodat het busje er weer even tegenaan kan.
Er zijn ook regelmatig politiecontrole’s langs de kant van de weg. Vooral voor de minibusjes. Normaal wordt het busje zoveel mogelijk volgestopt als mogelijk is. Dat wil zeggen er zitten altijd 4 personen op een bank waar normaal maar 3 personen kunnen zitten. En de conducteur, degene aan wie wij moeten betalen, staat in een ongemakkelijke houding langs de zijkant over sommige mensen heen gebogen. Maar je merkt gelijk wanneer er een controle is. Als er teveel mensen in het busje zitten moeten er toch echt mensen uit. Totdat er netjes 3 personen op een bankje zitten.
Nu was het op een middag dat we naar een middagoutreach gingen. We hadden zeker een half uur gewacht totdat het busje eindelijk vol was. Rijd het busje echt maar een paar meter, we waren nog niet eens het terrein af, en hij stopte alweer. Heel even gebeurde er niets maar hierna gingen er toch mensen uit. Ik dacht al daar komt straks een controle aan. Dit moeten ze toch van tevoren geweten hebben. Waarom dan al die moeite om eerst zoveel moeite te doen om het busje overvol te krijgen? Ja dat zijn dingen die ik, nuchtere Nederlander, niet ga begrijpen denk ik. En ja hoor er was een controle. De conducteur ging zelfs nog op de grond onder de banken liggen om zich te verstoppen. Bij de controle kijkt de politie op de voorruit naar de stickers of dit nog klopt en het rijbewijs van de chauffeur. Hij loopt is een rondje rond het busje en dan mogen we weer doorrijden. Toen we wegreden werdt er keihard gelachen door iedereen. De politie wordt gewoon keihard uitgelachen, zouden ze dit niet doorhebben dat ze hartstikke voor de gek gehouden worden?
En waar je ook komt. Wij blijven als blanke niet onopgemerkt. Vele mensen knopen een gesprek aan of vragen hoe het met je gaat. Ze schamen zich zeker niet om je van dichtbij aan te staren. Vooral is er ook genoeg aandacht van het mannelijk volk. Ik heb alweer genoeg aanbiedingen gehad van telefoonnummers. En ze snappen echt niet waarom je, je nummer niet wilt geven. Eén keer was ik uitgekozen om naast de chaffeur te moeten gaan zitten en onderweg naar huis vertelde hij tegen al zijn mede collega’s dat ik zijn girlfriend was.

Op het project gaat nu alles ook z’n gangetje. Nu heb ik elke week dezelfde bezigheden. Ik ga 2 keer in de week heel de dag op outreach op dinsdag en donderdag. Dan gaan we ’s ochtends en ’s middags naar een dorpje waar moeders heenkomen met hun kinderen om therapie te krijgen of onderwijs. Het onderwijs bestaat meestal uit het ABC leren en van 1 – 10 tellen, het maken van een puzzel of het kleuren van een kleurplaat. Met de therapie krijg ik ook steeds meer de oefeningen onder de knie. Ik durf ook wat meer. En het is ook leuk om te kijken wat een kind allemaal kan of niet. Meestal hebben de kinderen zuurstofgebrek gehad tijdens de bevalling en hebben dus krachtsverlies van armen of benen. Waardoor ze niet kunnen lopen terwijl ze soms al 3 of 4 jaar zijn. De wat kleinere kinderen lopen vaak achter in hun romp stabiliteit waardoor ze hun hoofdje niet omhoog kunnen houden of kunnen zitten. Dit is vaak de eerste prioriteit om te oefenen.
Op maandag zit ik altijd bij de therapie in de kliniek. Dit is dan echt een drukte van belang. In één kamer zitten zeker 20 moeders met kinderen en dan is het tjokvol. Ik help dan de fysiotherapeut om de meeste kinderen therapie te geven. Je zit niet lang met lege handen want als je klaar bent wordt er al snel weer een kind je toegeschoven.
Het geeft nogal wat uitdagingen met de therapie want vaak heb ik wel een huilend kind voor me omdat ze bang zijn voor een Azungu (blanke), omdat ze bij hun moeder weg zijn of omdat ze de therapie echt gewoon niet leuk vinden. Maar wat ik wel gemerkt heb is dat ze al heel snel huilen en heel erg gehecht zijn aan hun moeder. Waarschijnlijk omdat ze grotendeels bij haar zijn. Met een huilend kind is de therapie geven toch iets lastiger omdat ze dan flink tegenwerken. Vooral de wat oudere kinderen die wat meer kunnen bewegen. Terwijl je bezig bent met de benen rollen ze weg of ze schoppen zelfs. Eén keer zelfs vond een meisje het echt genoeg geweest, denk ik, dat ik haar geplaagd had en voor ik er erg in had, had ze me gebeten in mijn arm.
Je moet ook vooral geen smetvrees hebben. De kinderen kunnen nog weleens wat slijm kwijtraken en het gebeurd maar al te vaak dat een kind een natte broek heeft en dan ben je zelf ook nat. Pampers hebben ze hier niet om, is veel te duur. Sommige kinderen hebben niets om dan alleen een gewone broek. En als deze nat is geplast dan krijgen ze een nieuwe broek aan. Sommige kinderen hebben een doek om wat dienst moet doen voor een luier. Tijdens de therapie dragen we daarom ook een zitenji (een gekleurde doek die als rok om de heup gewikkeld wordt). Dit geeft wel een fijn gevoel ook om je kleding een beetje te beschermen.

Op maandagmiddag en woensdagochtend zit ik op de school. Woensdag zit ik in de ‘Special Class’. Hier zitten de wat oudere kinderen met verschillende soorten handicaps zoals Syndroom van Down, lichamelijk gehandicapte kinderen en/ geestelijk gehandicapte kinderen. Maar ook kinderen die moeilijk kunnen leren. Ze hebben allemaal verschillende niveau’s. In Nederland zouden ze in verschillende klassen zitten maar hier zitten ze allemaal bij elkaar en krijgen ze ook dezelfde lesstof. In totaal zitten er tussen de 15 tot 20 kinderen in de klas. Er zijn niet genoeg stoelen dus vaak zitten er ook kinderen op de grond.
Mijn inbreng is om een soort van knutselwerkje te doen met de kinderen omdat ze dat normaal niet doen. Ze hebben hier de spullen niet voor. Om de kinderen echt wat te leren is lastig omdat je tegen verschillende problemen aanloopt zoals de taal, ze verstaan absoluut geen Engels. De klas is ook te groot en het ene kind kan wel schrijven en het andere kind absoluut niet en gaat dit ook niet leren. Ook de concentratie is vaak ver te zoeken omdat iedereen in en uit de klas loopt. Tijdens de les komen er nog moeders binnen om hun kind te brengen, de juf loopt af en toe gewoon even de klas uit en dan heb je nog een meisje wat een gedragsprobleem heeft. Haar moeder zit ook in de klas om haar bij de les te houden. Soms denk ik juist dat het averechts werkt want ze daagt haar moeder hartstikke uit. Ze staat op haar stoel, op de tafel, loopt weg wanneer ze wil of maakt ruzie met haar buurman of buurvrouw. En hierbij kijkt ze haar moeder zo uitdagend aan en als haar moeder haar terechtwijst lacht ze haar vierkant uit.
Vorige week had ik bijvoorbeeld als knutselwerkje één ballon getekend op een A4 papier en hierin het woord ‘balloon’ geschreven. Dit moest ze in de ballon een paar keer naschrijven. Hierna konden ze het inkleuren. Als ze klaar waren knipte ik het uit en hing er een touwtje aan. Dit was een geslaagde actie. Kinderen maar ook moeders leken erg enthousiast. Het was wel een drukte van belang om iedereen te helpen maar heel leuk om te doen. Ze mochten de ballon mee naar huis nemen. Helaas overleefde de helft van de ballonnen het einde van de les niet want toen waren ze of al kapot gescheurd of verkreukeld.

De weekenden blijven ook heerlijke dagen. We gaan een dag weg of als we het iets relaxter aan willen doen alleen uitgebreid lunchen.
Zo zijn we een dag naar Senga Bay geweest. In de ochtend troffen we het niet echt, want het regende de hele ochtend. Onze gids zei zelfs dat dit de eerste keerwas dat hij dit meemaakte. Maar de middag maakte het goed. We hadden een kleine boottocht over de Lake naar een eilandje. Hier konden we even een tijdje chillen en een fotoshoot mocht hier niet ontbreken. Toen we terugkwamen kregen we nog een lunch en hadden we hierna nog een klein uurtje over om nog even te zonnen.
Ook hebben we een Wildlife Park bezocht. Hier leven een paar wilde dieren. We werden wel gewaarschuwd dat het niet zo heel veel voorstelde. Je krijgt een rondleiding van een uur en je hebt niet de garantie dat je dieren ziet. We hadden inderdaad niet veel dieren gezien of alleen in de verte. De dieren die we zagen waren: een cobra, 2 leeuwen, een krokodil en heel veel apen gezien. Wel was het mooi om de verhalen te horen. De dieren zijn soms echt gered van de dood. Zodat ze hier wel een fijne oude dag hebben. Er zaten zelfs apen uit Nederland van stichting AAP. Voelde we ons toch nog thuis. Na de rondleiding maakte we natuurlijk weer gebruik van een lekkere lunch in het restaurant.
Zo gaan de weekenden vaak ook erg snel voorbij. En zijn we weer opgeladen om een nieuwe week in te gaan.
Zo kunnen we er nu nog 6 weken tegenaan. Tot de volgende keer.

Liefs Anja