Echt hard werken in Malawi en dankbaar zijn

Nog iets meer dan 1 week op het project. Het is echt heel erg moeilijk om naar jullie in Nederland uit te leggen hoe mijn leven en mijn werk hier in Malawi is. Als jullie je afvragen waarom ik zo weinig foto’s op mijn blog zet. Dit komt helaas door het slechte internet. Dus reden te meer straks om mijn fotoboek snel te gaan maken zodat jullie meer een beeld krijgen. Twee weken terug was er een vrijwilligster bij ons op het project die ging filmen voor een opdracht van school. Aan haar hebben we toen gevraagd om een heel klein filmpje te maken over ons project. Het resultaat stond op internet. Jullie kregen hierdoor een klein inkijkje op het project. Hopelijk is het gelukt.

Op dit moment hebben we ons een middagje vrij gegund na 3 dagen achtereen, heel de dag, verven. We waren hier al de afgelopen 2 weken, 3 middagen per week, mee bezig. Er waren voor 4 weken 4 Texaanse studenten. Het werd op sommige outreaches ’s middags dan wel een beetje druk met medewerkers. Fennande en Juliëtte hadden sponsorgeld gekregen vanuit Nederland en we hadden al gezien dat sommige ruimtes wel een likje verf konden gebruiken. Soms zitten de gaten in de muur. Voorgesteld werd aan Kathy of we dit niet mochten opknappen. Dit vond ze heel erg fijn.
Het was wel even inkomen hoor. Ik kreeg er bijna spijt van, intensief was het zeker. Eerst moesten de muren schoongemaakt worden. Deze waren heel erg vies dus dat kostte veel inspanning. Maar daarna kwam het leuke werk, het verven. En als je het dan op ziet knappen krijg je heel veel profijt van je werk. We hebben de fysiotherapie kamer van groep 2 helemaal opgeknapt. De dochter van Kathy gaat hier dan een tekening op maken. Ook komt er een tekening op de voorgevel van de school dus die hebben we ook een likje verf gegeven na eerst de muur helemaal in de grondverf gezet te hebben. ’s Middags in de warme zon de ladder op, het gaf wel gelijk een extra bruin kleurtje op de armen. Fennande en Juliëtte durfde de ladder niet op en ik ben natuurlijk de stoere meid dus ‘hop’ de houten ladder op.
Omdat er wel 5 mensen in kantoor zitten in een wel erg klein hokje, stond er al op de planning om de 2 hokjes achter het kantoor, wat nu als opslag diende, op te knappen en die ook te gebruiken als kantoor. Voorgesteld werd, nu we toch bezig waren we dit ook nog wel konden doen. Daarom hebben we besloten om deze week niet mee te helpen op het project maar de dag te besteden aan het verven. De 2 kamertjes zien er echt heel mooi uit. Vandaag was het zelfs al een beetje ingericht toen we er gingen kijken. Dan wordt je wel trots op het harde werken wat we gedaan hebben. Vandaag hebben we de laatste hand gelegd aan een lokaal in de school die we ook onderhanden hebben genomen. We dachten eerst gisteren al klaar te zijn maar om het helemaal af te maken, hebben we ook de binnen- en buitenkant van de kasten een likje verf gegeven.
Nu zetten we er echt een punt achter. Iedereen is wel zo tevreden dat als het aan hun ligt we alles opknappen. Nou dan hebben we zeker nog een maand nodig. Hier doe je het wel voor. De dankbaarheid die je krijgt. Deze week hebben we zoveel positieve reacties gehad van de medewerkers. Sommige kwamen even kijken of zeiden in het voorbijgaan: ‘Good job’.

Eerlijk gezegd heb ik me soms in het begin weleens afgevraagd wat mijn bijdrage hier is. Je wil zo graag vooruitgang zien of verbetering. Maar daar is de tijd te kort voor en dat is ook gewoon niet haalbaar. In de kleine dingen zitten de veranderingen. Met het verven laten we in ieder geval al iets zichtbaars van ons achter. Maar het positieve met dit project is dat de kinderen met een handicap gestimuleerd worden en dingen geleerd worden. Anders worden ze vaak achtergesteld of gebruikt voor bedelpraktijken. Dit zijn dingen waar ik niet gewend aan raak. In de stad op een kruispunt komen we ze vaak tegen. Gezonde kinderen lopen daar vaak met een blinde vader/moeder/opa of oma langs de auto’s en busjes te bedelen. Ze verdienen zoveel beter en horen op een school te zitten zodat ze een betere toekomst tegemoet kunnen gaan.
Het zet je flink aan het denken en je wordt stilgezet. Dat het allemaal niet vanzelfsprekend is wat we allemaal zo gewoon vinden in Nederland. We vinden het allemaal maar normaal dat we gezond zijn, geld genoeg om te leven, een baan hebben en een carrière op kunnen bouwen. Twee weken terug was ik heel de dag op outreach met fysiotherapeut Harry in de TUK TUK. Toen kwamen we onderweg een wat oudere vrouw tegen die epilepsie medicijnen nodig had. Harry had deze niet gekregen van de verpleegkundige dus hij kon niets geven. De vrouw moest er ’s middags rond 12.00 uur weer staan zodat ze mee kon rijden. Toen we terugkwamen van ons ochtendprogramma stond er niemand. Door een meisje werd de weg gewezen waar het huis van die vrouw was. Toen kreeg ik heel even iets meer een inkijkje in een echt Afrikaans dorpje. Allemaal kleine lemen huisje met rieten dak. En dan zie je zoveel kinderen. Ze kwamen allemaal naar de TUK TUK rennen. Ze zien waarschijnlijk nooit zoiets. Komen het dorpje bijna niet uit. Eén jongetje had allemaal wondjes op zij hoofd. Maar vrolijk dat ze zijn. Je kan het je haast niet voorstellen, maar ze zijn niet anders gewend. Waarschijnlijk gaan ze ook niet naar school. Elke dag zwerven ze wat over straat of misschien zijn ze ook wel aan het bedelen. Hoe vaak er niet door kinderen ons toegeroepen wordt: ‘Give me my money’.
Of als je de kinderen ziet met de verschillende handicaps en dan vooral de lichamelijk gehandicapte kinderen. Deze die niet kunnen lopen of heel erg spastisch zijn. Moeders sjouwen wat af met de kinderen op hun rug. In Nederland hebben we dan makkelijke tilliften of rolstoelen als de kinderen ouder en zwaarder worden om ze te vervoeren. Hier zitten er maar een paar in een rolstoel.

Maar we krijgen ook vele positieve reacties. Regelmatig hebben we gesprekken als we op straat lopen of in het busje zitten. Mensen zijn heel erg nieuwsgierig wat we hier doen. En als we dan zeggen dat we hier zijn voor vrijwilligerswerk vinden ze het heel erg goed dat we dat doen. Zeggen dan vaak ook: ‘Thank you, thank you!! Dan denk ik vaak, ja hier doe ik het voor. Het hoeft niet groot te zijn. Door hier en op het project al te zijn geef je al een teken af.

Verder blijven mijn werkzaamheden hetzelfde. Ik hou me vooral bezig met de fysiotherapie en 1x een ochtend op de school. Met de fysiotherapie blijft er genoeg werk te doen. De ruimte in de clinic zit regelmatig tjokvol met moeders en kinderen. Het is wel heel wisselend hoe actief de moeders zijn. Vorige week lagen er een aantal moeders gewoon op de grond te slapen. Andere moeders zijn wel af en toe oefeningen aan het doen met hun kinderen. Of ze geven de borst. Bij de kleinste kik van hun kind komt de borst tevoorschijn. Maakt niet uit of ze al 2 jaar zijn. Ze krijgen hier nog steeds de borst. En ondertussen krijg ik verschillende kinderen toegeschoven gekregen. Op maandag zit ik in Groep 2. Hier zitten de wat oudere kinderen en de kinderen die iets verder in ontwikkeling zijn. Veelal hebben ze een beter rompbalans waardoor ze meestal al wel kunnen zitten. Vele kinderen hebben te weinig kracht in de benen om te staan of te lopen. Hier moet dan ook op getraind worden. Maar makkelijk is dat nog niet als je de taal niet kent en de kinderen bang zijn en al heel snel gaan huilen als ze me toegeschoven worden. Vaak heb ik dus dan ook een huilend kind voor me. En je krijgt ze echt
De outreaches blijven het leukst. Vooral de weg ernaar toe ook. Als de weg heel erg modderig is door de regenval en de chauffeur denkt slim te zijn om wat meer langs de kant te gaan rijden maar er dan achter komen dat het daar nog erger is en vast komt te zitten. Vaak sta ik verbaast want meestal komen de busjes er wel zonder kleerscheuren ervan af. Maar deze keer zat hij echt vast. De mannen gingen allemaal uit de bus om te helpen duwen. Ook kwamen er andere mannen helpen die vlakbij bezig waren. Maar helaas het lukte niet. Toen iedereen uit het busje en nog meer mensen om te helpen. Op een gegeven moment waren er echt 20 mannen rond het busje en ze hebben hem echt een beetje op moeten tillen, toen kwam hij er eindelijk uit.

Ik ben al wel meer gewend aan het tempo hier in Malawi oftewel ik leer omgaan met het langzame werken. Ik help na de fysiotherapie vaak met uitdelen van de pap of ik help met eten geven van één van de tweeling. Dus collega’s ik bereid jullie alvast voor, ik heb wel een paar weken nodig om op Nederlands niveau weer te gaan werken. Ik hoop dat ik het nog kan.
Vaak zeggen we tegen elkaar dat het regenseizoen nu echt op z’n einde loopt en dan opeens komt er toch weer een regenbui. Maar we merken het ook aan het weer. Het is minder warm en het is meer bewolkt. Ook dat is wel een teken dat het regenseizoen ten einde loopt. Maar we mogen niet klagen want we lopen nog steeds in onze T-shirt buiten. Het blijft wel een heerlijk temperatuurtje.

Vier weken terug hebben we onszelf een kleine vakantie gegund van 3 dagen. Eigenlijk veel te kort. We gingen naar Cape Maclear. Dit is echt een toeristisch dorpje. We zaten op een eenvoudige maar fijne lodge, aan Lake Malawi. Zo mooi om te zien. De eerste dag waren we wel een beetje kwijt aan de reis ernaar toe. Toen we er ’s middags aankwamen even bijkomen en relaxen aan het meer. De volgende dag, onze enigste hele dag, hadden we vol gepland. We moesten het er wel van nemen natuurlijk. De wekker was vroeg gezet omdat we om half 7, voor de hitte, een wandeling gingen maken van 3 uur. Het was een aardige klim en ondanks dat het vroeg was, was het al aardig benauwd. Maar het was de moeite meer dan waard. Het uitzicht over Cape Maclear en het Lake was heel erg mooi. Toen we terug waren leek het of we er al een halve dag op hadden zitten maar het was nog maar half 10. Na het ontbijt gingen we een boottocht maken. Een heerlijke relax middag werd het. We vaarde naar een eilandje waar we konden zwemmen, snorkelen en kajakken. En terwijl we in de zon lagen werd ons eten achter ons bereid op een vuurtje door onze gidsen. Aan het einde van de middag dachten we dat het erop zat. Maar nee hoor we vaarde nog naar een rots en daar moesten we vanaf springen. Hij was zeker 2 meter hoog. Vaak zijn er vlak onder het water al rotsen maar hier was het juist een stukje waar dit niet het geval was. En natuurlijk moet ik dat ook proberen. Springen vind ik niet zo eng. Je moet mij niet gaan vragen om ervan af te gaan duiken. Ik was de bikkel met 2 andere meiden. De rest durfde niet.
Ook hebben we de Nkoma mountain beklommen. Natuurlijk moet ik dat ook gedaan hebben. In Zuid- Afrika heb ik er 3 beklommen. En dit blijft leuk. In het begin denk ik wel waar begin ik aan. Maar het was echt een hele leuke en gezellige ochtend. Ook nu gingen we aardig vroeg weg om de warmte voor te zijn. Maar het was niet een hele mooi dag. Op het laatst moesten hadden we echt handen en voeten werk om van steen naar steen te klimmen. Op een gegeven moment liepen we zelfs in de wolken, zo bewolkt was het. Het verbaasde ons ook niet toen we boven waren dat er niets geen uitzicht was. Al onze inspanning voor niets geweest. Nou ja voor niets. We waren flink actief bezig geweest en dat geeft wel een kik. De terugweg was ook niet zomaar gedaan. Het begon zelfs een heel klein beetje te regenen. Hierdoor waren de stenen aardig glad geworden. Je moest heel erg letten waar we onze voeten zetten. Maar ik kon er niet onderuit dat ik 3 keer een flinke schuiver maakte. Mijn rechteronderbeen en mijn hand lag hierna een beetje open. Toen we thuis kwamen waren we wel blij dat we konden zitten.
Verder zijn er hier weinig toeristische dingen te doen of te zien. We gaan in het weekend dan weleens gezellig lunchen of we pakken een middagje zwembad. Heerlijk even relaxen zodat we er weer een week tegenaan kunnen.

En dan begin ik volgende week alweer aan mijn laatste week op het project. De tijd vliegt. Hierna heb ik nog 10 dagen vakantie waar we naar de stad Zomba gaan voor 2 of 3 dagen en een safari in Zambia gaan doen. Weer leuke dingen om naar uit te kijken.

Zikomo kwamberi

Liefs Anja