De vakantietijd

Hallo allemaal,

Allereerst wil ik iedereen echt heel, heel erg bedanken die mij in de afgelopen tijd een kaart stuurde. Dit wordt heel erg gewaardeerd. Als je erg weinig contacten heb van familie en vrienden die zo ver weg zijn is het heel fijn om op deze manier wat van ze te horen.
Maar op dit moment schaam ik me ook een beetje want het is alweer 6 weken geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. In deze blog moet ik dingen vertellen die eigenlijk lang geleden plaats vonden, maar gelukkig hebben jullie daar geen idee van wanneer wat gebeurt is. Toch wilde ik het even eerlijk opbiechten. Maar het heeft ook zo zijn reden hoor. Ik ben hier namelijk elke dag weer druk aan het werk. Na de vakantie van de kinderen zijn er dingen veranderd ook omtrent het werken met de kinderen en ik ben druk met mijn nieuwe taak als juffrouw. Ik zal jullie dan maar niet meer langer in spanning laten en begin maar te vertellen over de vakantie die de kinderen hebben gehad.

Eerst nog even een kleine update. Het kan hier zomaar gebeuren dat je in de periode dat je hier zit een aantal extra namen krijgt. Of van de huismoeders of van de kinderen. Ik had al de naam: ‘Auntie Smiley’. Maar nu heb ik van de huismoeders de bijnaam ‘naughty’ gekregen (wat me aardig bekend in de oren klinkt ) en sinds de afgelopen wintervakantie wordt ik door een aantal kinderen ‘Auntie Anjabroodjes’ genoemd. De uitleg volgt verder in deze blog. Ook werd ik heel even ‘Auntie Heksie’ genoemd. Nadat een meisje een foto had gezien nadat mijn Twisters eruit gehaald waren.

Maar laat ik nu maar echt beginnen te vertellen over de vakantie. Wij waren op slecht weer voorbereid want het zat precies in de maanden dat de meeste regen zou vallen. Dus zoals ik al eerder heb vertelt hadden we de Barn erop voorbereid om daar vele uurtjes in door te brengen bij slecht weer. Maar in de vakantie hebben we niet mogen klagen over het weer. De kinderen hebben zeker 1,5 week heerlijk kunnen genieten van het mooie weer en buiten kunnen spelen.
In de vakantie begonnen we ook met het werken aan de nieuwe werkwijze. Wij, als vrijwilligers, mochten een unit kiezen. Waar we dan op zouden werken als de huismoeders vrij zijn of moeten koken. Ik koos voor de jongensunit samen met mijn geliefde collega Auntie Fennande. Wij hadden dan van ’s ochtends 10 uur tot ’s middags 14.00 uur de unit en aten dan ook met de jongens. Wij begonnen goed en gingen heel hard aan het werk om een planning te maken van de eerste week. We begonnen op maandag met exercise. Eerst was het een grote taak om alle jongens bij elkaar te krijgen en ze ook echt aan het bewegen te krijgen want toen ze het woord exercise hoorde wilde ze dat absoluut niet. Toen we begonnen met bewegen gingen ze toch meedoen. Hoe gek Auntie Anja ook deed. Maar ja lang hou je die kids niet bezig met 1 onderdeel. Na nog even rondjes gerend te hebben besloten we de tafeltennis tafel uit de Barn te sjouwen en deze buiten op het grasveld te zetten om zo te tafeltennissen. Helaas is het leeftijd verschil soms een beetje te groot en ergeren de grote kinderen zich aan de kleinere kinderen die steeds misslaan. Dan maar de groep in tweeën splitsen.
Dit was dus een lekker begin van de vakantie. Het is nooit hetzelfde en steeds sta je weer voor een uitdaging om de kinderen bezig te houden een paar uur, zonder dat ze ruzie maken. ’s Middags gingen we met de jongens eten. Dit was natuurlijk ook nieuw voor de kinderen. Meestal wordt hun brood altijd klaargemaakt en krijgen ze vaak alleen maar pindakaas op hun boterham. Maar wij namen: Jam, pindakaas en stroop mee. Dan konden ze kiezen. En… het zelf smeren. We dachten dat iedereen dat wel kon, maar helaas de kleintjes van 7 jaar waren nog teveel aan het knoeien dat we ze moesten helpen. Zo hebben we in de 3 weken dat ze vakantie hadden nog veel meer met ze gedaan zoals: het schoonmaken van de auto, het opruimen van de speelplaats voor het huis, het maken en eten van saucijzenbroodjes, het maken van pizza’s en die dan veel en veel te groot worden in de oven en voordat ze in de oven gaan al helemaal kaal geplukt zijn, film kijken, spelletjes doen in de Barn en om het over de Auntie Anja broodjes te hebben. Deze moesten ook gemaakt worden. De kinderen waren heel nieuwsgierig wat dat nu zou worden. Ik zal jullie uit de droom helpen dat zijn gewoon normale gebakken boterhammen die hier ‘upstairs’ erg in de smaak viel en waar niemand het bestaan van wist. Je hebt 2 boterhammen doet er kaas tussen en je smeert op beide zijde boter en daarna lekker bakken in de pan tot er een lekker gebakken laagje ontstaat en de kaas gesmolten is. Dan heb je een: Auntie Anja broodje. Nou ze werden echt met smaak opgegeten. En natuurlijk kreeg ik bijna elke middag de vraag, en van andere kinderen, wanneer we ze weer gingen eten. Dan maar aan het einde van de vakantie dit nog een keer gedaan.
’s Middags werd er vaak Rugby gespeeld in de vakantie en natuurlijk heb ik ook een paar keer meegedaan. Wat een geweldige sport. En niemand werd ontzien. Heerlijk is dat om te zien hoe de kinderen dan ook echt goed samen kunnen spelen. En soms is het ook gewoon heel erg leuk om toe te kijken. De oudste jongen hier ging de kleintjes ook een keer coachen en aanmoedigen.
Elke vakantie kan er ook gekozen worden voor een uitje. Voor de oudere kinderen werd dat mountainbike. Er gingen kinderen mee van 8 – 14 jaar. De planning was om maar 5 km te gaan fietsen en we dachten dit even te doen. Maar dit vergde even wat meer inspanning, want de kleintjes kwamen amper de heuvels op. Dus moest er geholpen en geduwd worden. En na een aantal meter steeds gestopt worden en bemoedigende woorden gesproken worden dat ze het echt goed deden en dat we er bijna waren. Op de helft was een leuk watertje waar we gerust en geluncht hebben. De terug weg ging heel erg makkelijk want dat ging veel naar beneden. Maar ook dat was oppassen geblazen want soms ging het weleens heel erg hard. Maar 1 voordeel we waren erg snel weer terug.

In de vakantie heb ik ook mijn eerste ziekenhuis ervaring hier op gedaan. Een jongen bij ons op de unit. Was al een beetje hangerig en een dag later kon hij niet meer op zijn benen staan of lopen en gaf hij heel veel pijn in zijn knieën aan. Op een gegeven moment is toch maar besloten om naar het ziekenhuis te gaan. Dus werd er ingepakt want als je hier naar het ziekenhuis gaat dan kan je er wel vanuit gaan dat je daar de rest van de middag en avond zit. Ze gingen ’s middags om 2 uur weg en ’s avonds om 10 uur kregen we te horen dat hij opgenomen zou worden. Hij heeft totaal 3 dagen in het ziekenhuis gelegen. We gingen omstebeurt een dagdeel erheen om elkaar af te lossen. De 2e dag was ik aan de beurt. ’s Middags met het bezoekuur ging ik erheen en zou er tot ’s avonds blijven.
Nou echt ik was op een lange zit voorbereid en had van allerlei lectuur meegenomen maar ik ben er niet aan toegekomen. Ik heb heel veel gekeken en verbaasd over hoe alles daar ging. Hij lag op een grote zaal met zeker 10 bedden. De zusters heb hun zusterpost gewoon op de zaal lijkt het wel, dossiers liggen open en bloot bij het bed op zaal ook als er niemand is, leerlingen worden op het matje geroepen en terecht gewezen op een volle zaal, antibiotica die gewoon op de hand word gegeven zonder dat er een infuus aan hangt of voor- of nagespoten wordt. Elke keer was het weer erg pijnlijk als hij het kreeg en dit 6x op een dag. Het leek heel de dag goed te gaan. Hij probeerde alweer wat te eten en te drinken, al was het niet veel en hij zat heel veel op mijn I-pod een spelletje te spelen. Hij keek zelfs zijn bezoek ’s avonds weg om weer verder te gaan. Maar ’s avonds om 9 uur moest ik hem helaas wakker maken voor zijn medicatie en na 5 minuten kreeg hij een hele erge pijnaanval wat heel erg was om aan te zien. Hij lag te kronkelen in bed van de pijn. Op een gegeven moment mocht ik hem niet meer aanraken om hem te troosten. En als dan die ogen je aankijken die lijken te zeggen: ‘Help me dan toch dat de pijn minder wordt’. Dan gaat er heel wat door je heen en voel je, je erg machteloos. Te willen helpen en niets te kunnen doen. Ik bleef alleen maar hopen dat zijn medicatie heel snel ging werken. Na ongeveer 20 minuten gebeurde dit gelukkig ook eindelijk en viel hij weer in slaap. Maar wel met als resultaat een boos jongetje. ’s Avonds om 10 uur werd ik uitgenodigd om met een aantal moeders te gaan bidden. We gingen in een kring staan en hielden elkaars handen vast. Iedereen ging voor zichzelf toen bidden. De één hardop en de ander wat zachter. Als je klaar was stopte je totdat dat iedereen klaar was en aan het einde werd er het ‘Onze Vader’ in het Engels gebeden. Heel erg mooi om mee te maken. Om half 11 werd ik afgelost en was ik weer een ervaring rijker.

Ook kregen we toch 5 nieuwe kinderen, broertjes en zusjes. Ze konden helaas door omstandigheden niet meer thuis wonen. Ze komen dan heel verlegen binnen en zijn erg angstig. Ook voor ons was het spannend. Hoe zullen ze zijn, zullen ze het accepteren om hier te zijn. Wennen ze snel ja of nee. De ouders kwamen ook al snel op bezoek en dan is het moeilijk om te zien hoe het afscheid is. De kinderen die heel graag mee willen maar niet mee kunnen. Dat blijven de moeilijke dingen. En dan is het enige wat je kan doen een arm om ze heen slaan en een dik drukkie geven.
Ook is het een hele moeilijke situatie als er een ruzie is. Dat was een keer tijdens het buiten spelen. Ik was zelf nat gegooid met koud water door een jongen en ik wilde hem terug pakken en natuurlijk vond iedereen dat leuk dus de tuinslang werd gepakt en met hulp werd het jongetje gepakt. Ik hield hem vast en maakte hem ook een beetje nat. Opeens begon hij heel erg te huilen. Ik stopte meteen en hij liep huilend weg. Ik liep naar hem toe en stuurde de rest weg. Hij ging om een hoek zitten huilen. En dan ook alleen maar huilen. Ik heb een aantal keren gevraagd waarom hij huilde en wat hij niet leuk vond wat er gebeurde maar helaas ik kreeg geen antwoord. Hij bleef huilen en zei helemaal niets. Ik ben naast hem gaan zitten en heb daar zeker 5 minuten gezeten zonder dat er wat gezegd werd en hoopte dat hij het ging vertellen. Maar helaas. Hij zei niets. Ik zei toen dat als hij niets zei ik hem ook niet kon helpen. Als ik hem pijn had gedaan dan speet het mij echt heel erg en bood mijn excuses daarvoor aan. Ik heb tegen hem gezegd dat hij altijd naar mij toe mocht komen. Ik ben weggegaan en liet hem even met rust. Na een poosje kwam hij weer op het grasveld en ging geleidelijk aan weer spelen. Na een half uurtje was hij weer de vrolijke jongen en sprong die ook weer om me heen. Maar helaas ik ben er niet achter gekomen wat hem dwars zat. Als de kinderen of verdrietig, boos zijn of er is iets gebeurd dan zijn ze erg gesloten en is het heel moeilijk om te weten te komen wat ze dwars zitten.

Om deze blog af te sluiten is het wel leuk om nog even te vertellen dat ik ook aanwezig mocht zijn op een Afrikaanse bruiloft. Een Auntie zou gaan trouwen. Wij vonden dat natuurlijk heel erg leuk dus er werd op zaterdagmiddag gewinkeld met z’n alle met als doel om mooie jurken te gaan kopen. Nou met wat hulp van mijn geliefde medevrijwilligers is dat toch gelukt. Het was ook echt een Afrikaanse bruiloft.
De bruiloft zou om rond 13.00 uur beginnen maar om 13.00 uur was de bruid nog niet klaar ook was het wachten op de bruidsauto. Toen die eraan kwam rond half 2 kwam de bruid ook na 10 minuten. Met onder Afrikaans gejuich en gegil van huismoeders liep ze naar buiten naar de auto. Wij stonden natuurlijk allang klaar maar helaas wij konden hierna ook nog niet weg want er was een andere huismoeder nog niet klaar. Met als resultaat dat we pas om 14.00 uur bij de plechtigheid waren en deze al begonnen was. Wij kwamen binnen en toen was de dominee met zijn preek bezig in het Afrikaans dus het was goed te volgen. Hij benadrukte vooral dat de vrouw onderdanig moest zijn aan de man, niet mocht werken en zeker thuis moest zijn als de man terug kwam van zijn werk. Na zijn preek werd er nog gezongen en volgde de huwelijkceremonie. De aankleding was heel erg leuk en er waren 3 kinderen van ‘Goeie Hoop’ bruidskindjes. De 2 jongens in een mooi pak en 1 meisje in een mooie jurk. De dag van hun leven.
Maar toen was het afgelopen en ging het bruidspaar weg om foto’s te maken. Niemand wist waar ze heen gingen. Als we ook op de foto wilde dan moesten we maar achter hen aanrijden. Na navraag gedaan te hebben wisten we ongeveer waar het was maar dat was een beetje ver weg dus werd er besloten om niet te gaan. Toen volde de volgende vraag. Is het afgelopen nu, komen ze überhaupt nog wel terug. Niemand wist daar een antwoord op. Dus wij dachten dat het toch afgelopen zou zijn en gingen nog even met de kinderen, die erbij waren en de auntie’s dan maar zelf een fotoshoot houden op het strand om het toch nog leuk af te ronden. Dit werden leuke foto’s. Toen de bruidskinderen terug kwamen bleek dus dat het helemaal niet afgelopen was en dat er nog eten klaar stond maar iedereen was al weg.

Ik stop nu maar weer voor even want hij wordt veel te lang om in 1 keer te lezen. Ik ga mijn best doen om snel nog een blog te schrijven en dan wat recentere dingen op te schrijven. Dit was echt te lang geleden.

Helaas kan ik bij deze blog geen foto’s plaatsen van de kinderen omdat dit om veiligheidsredenen niet meer mag. Helaas heb ik de foto’s ook van mijn vorige blogs af moeten halen en van facebook. Des te meer reden om snel een fotoboek te maken en deze te laten zien.

Liefs Anja
Postnet Suite #80
Private Bag x4
Gordon’s Bay 7151
South Africa