Afscheid nemen doet pijn, maar ook een warm welkom

Lieve allemaal,

Wat gaat de tijd toch hard. Zo zit ik aan het begin van mijn Afrika periode en denk ik hoe kom ik dit halve jaar hier (in het onbekende en zo ver weg) door. En zo zit ik mijn laatste blog te schrijven weer in Nederland. Wat is de laatste weken vreselijk hard gegaan.
Het begon met de eerste vrijwilligers die weggingen en de nieuwe vrijwilligers die kwamen. Wat een veranderingen opeens. Eerst natuurlijk heel erg wennen aan elkaar, maar toch zeker nog hele leuke laatste weken gehad.
Maar helaas ook voor ons kwam de tijd om ons voor te bereiden op het afscheid. Met je verstand weet je dat je gaat en dat je de dingen echt voor het laatst doet zoals ik in mijn vorige blog schreef zoals: badderen, schoolrijden, playtime. En ik heb er zeker van genoten. Het leek wel of de kinderen het ook door hadden met de playtime. Want mijn laatste keer ging heel erg goed. De kinderen luisterde erg goed en ze speelde lief.
Maar dan is het de laatste week en omdat het vakantie was en de kinderen dus heel de week thuis waren moest ik nog wel een paar dagen werken. Maar een straf was het niet hoor. Vooral de maandag niet. Heerlijk weer en dan lekker naar het strand met de kinderen. Wat hebben ze genoten. Van klein tot groot. Met kleren en al in het water springen en dan spreek je af dat ze maar tot hun knieën mogen maar ja op een gegeven moment zijn er veel toch erg nat. En natuurlijk kunnen ze er niets aan doen want ja: ‘Ik werd geduwd’. Helaas was het de rest van de week iets slechter weer maar dat maakt niet uit. De boys vermaken zich wel met loombandjes maken, filmpje kijken of met lego spelen. En als Auntie Anja dan nog een keer Auntie Anja broodjes maak dan kan de dag niet meer stuk.
En tussen het werken door ook nog het afscheid regelen. Een laatste foto maken met de kinderen zodat die gegeven kan worden bij het afscheid als aandenken, inkopen doen voor de ‘Goodbye party’ en het leukste en meest tijdrovende klus waar ik mee bezig was waren de afscheidsbladen maken voor de andere vrijwilligers.
Op zondag hielden wij, Diane, Anne-marije en ik, onze Goodbye party. En het werd een gezellig uurtje. De zon was erbij dus ons plannetje kon uitgevoerd worden. Picknicken op het gras buiten. Lekker met een croissant en een bolletje met pasta. En natuurlijk niet te vergeten voor het laatst voor iedereen een Auntie Anja broodje. Dit zijn dingen die de kinderen nooit eten dus je zag ze genieten van het eten. Als finishing touch nog een lekker glaasje sap erbij. Aan het einde van de maaltijd hadden de oudere meiden zelf nog een dansje in gestudeerd bij 2 liedjes en dat lieten ze zien. Erg mooi!! Vooral het lied ‘You raise me up’. Kippenvel.
Als afscheidscadeau kregen de kinderen, van ons, een reep smarties chocolade met de foto eraan.
En dan komt toch echt de dag van het afscheid nemen. Overdag nog heel erg druk met inpakken en kamer schoonmaken en dan ’s middags toen alle kinderen uit school waren voor het laatst naar de playground lopen en alle aunties’s en kinderen een flink drukkie geven. Alles gaat in een roes voorbij en het lijkt of het niet echt gebeurt en of ik zo over een paar dagen gewoon weer terugkom en lekker weer aan het werk gaat zoals altijd. Alles is zo vertrouwd geworden. Geen kinderen meer om je heen horen of als je naar beneden loopt een paar armen om je heen geslagen te krijgen. Niet meer Auntie Smiley genoemd te worden. Eén meisje moest heel erg nadenken toen er werd gevraagd wat mijn echte naam was. Dit zijn hele fijne herinneringen om nooit te vergeten.
Op zo’n moment, van afscheid nemen, gaat er zoveel door je heen. Hoe zal het met de kinderen gaan. Ieder met zijn of haar eigen achtergrond. De ene die al jaren opgevangen wordt en een ander die er nog net woont. Wat zal er van ze worden. Raar om te bedenken dat je ze waarschijnlijk nooit meer ga zien. Dan nog een laatste drukkie meelopen naar de auto. Er stiekem toch nog inkruipen om mee te kunnen. Maar dan moet er toch echt weggereden worden. Wegrijden bij het huis wat echt wel, in het halve jaar, je ‘thuis’ een beetje is geworden. Een afsluiting van een mooie en nooit te vergeten tijd.
Gelukkig konden we alles nog heel even laten bezinken en hebben ik en Diane de eerste week nog genoten van een relaxe vakantie. Eerst nog de laatste berg beklommen in Kaapstad en dan zo zachtjes aan doorrijden naar Port Elisabeth. Waar we Anne-marije en haar ouders ontmoette om naar Johannesburg te vliegen en naar het Krugerpark te gaan. Daar genoten van de natuur en helaas we kregen alleen de BIG 4 te zien. De luipaard wilde niet kennis maken met ons.
Maar dan is de tijd ook echt aangebroken om afscheid te nemen van Zuid-Afrika en terug te reizen naar Nederland. Wat was het weerzien op Schiphol geweldig. Zoveel mensen die er waren en mij allemaal gemist hadden.
En dan ben je bijna weer een week in Nederland. Heb ik er alweer 2 werkdagen opzitten. En lijkt het of ik niet weg ben geweest.
Maar toch draag ik deze tijd voor altijd mee in mijn hart. Blijven de kinderen ook in mijn hart.

Ik wil nu aan het eind iedereen heel erg bedanken die mij op wat voor manier ook gesteund hebben. Via kaarten, via skype, via berichtjes op facebook of whats app of steeds de moeite namen om mijn blogs te lezen. Ik heb het allemaal heel erg gewaardeerd en fijn gevonden dat als je zo ver weg zit, zonder familie en vrienden, er toch zo aan je gedacht wordt.
Baie baie dankie vir alles!!!

Liefs Anja